tag:blogger.com,1999:blog-25241274102421705532024-03-14T07:34:55.326-07:00GRAFIKOSFERA...FRAGMENT WIRTUALNEJ PRZESTRZENI, W KTÓREJ SIĘ ZNALAZŁEŚ,
STANOWI DOKUMENTACJĘ MOICH ARTYSTYCZNYCH DZIAŁAŃ...
ZAPRASZAM DO ZAPOZNANIA SIĘ Z CHARAKTERYSTYKĄ
MOJEGO ARTYSTYCZNEGO ŚWIATA, POPRZEZ REPRODUKCJE
MOICH PRAC PLASTYCZNYCH I PRAC LITERACKICH...Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-51296325204303701062016-12-22T13:04:00.003-08:002016-12-22T13:04:53.296-08:00Kolorowe Święta<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgleeP0fUsVPRSzjXLQOLW3gH4ktj8fCBLL9ed0m5fFyNg7NuKuBRjmgiwOfC1uTIjl08eeWcnXCcd_z_w8uugCcDeXzLcj4jd9z0hZdmXbl1i5rCJKMJAO9qZwdlO75Z-IhFn8A207Ci4/s1600/kartka-bn-2016__.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgleeP0fUsVPRSzjXLQOLW3gH4ktj8fCBLL9ed0m5fFyNg7NuKuBRjmgiwOfC1uTIjl08eeWcnXCcd_z_w8uugCcDeXzLcj4jd9z0hZdmXbl1i5rCJKMJAO9qZwdlO75Z-IhFn8A207Ci4/s640/kartka-bn-2016__.gif" width="516" /></a></div>
<br />Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-47059466301867583972015-04-15T01:26:00.000-07:002015-04-15T01:26:44.727-07:00Kurczaczne<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaGXLrUNBeKzTAYHhJolkCQUV03E7qBrq6SPXtNwnLvE5phUR295GUp4EGZKU_PBhXjNI6b0rPZEfjL0QMCDiYc6nom_YwWKVdkHgeN49nVXT94qM4j32VabvLf_6Gb92pdy_iwK78Sd8/s1600/wielkanoc+2015-01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaGXLrUNBeKzTAYHhJolkCQUV03E7qBrq6SPXtNwnLvE5phUR295GUp4EGZKU_PBhXjNI6b0rPZEfjL0QMCDiYc6nom_YwWKVdkHgeN49nVXT94qM4j32VabvLf_6Gb92pdy_iwK78Sd8/s1600/wielkanoc+2015-01.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-60082217364336129242015-02-06T07:59:00.002-08:002016-07-07T13:40:25.502-07:00Kreską Asi. Czyli dziecko jako inspiracja. I potem reszta świata.. <div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Zapraszam na mojego ilustracyjnego bloga: <span style="color: cyan;"><b><a href="http://www.kreskaasi.blogspot.com/" target="_blank"><span style="color: cyan;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Kreską Asi</span></span></a></b></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9Yi01SGDMy2uLZFhIq3Nv301xbTAzVHuqhufMndEEwnFHu-nL8yictmQRL7fcPMUOstNGSY97s6Ix2PVIGyzNW9sgIAMgcApqrfbVaMR4apLudewuiuFSzhRo9G5dxeDBCn0EKUE_TJQ/s1600/wszystkie52.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9Yi01SGDMy2uLZFhIq3Nv301xbTAzVHuqhufMndEEwnFHu-nL8yictmQRL7fcPMUOstNGSY97s6Ix2PVIGyzNW9sgIAMgcApqrfbVaMR4apLudewuiuFSzhRo9G5dxeDBCn0EKUE_TJQ/s1600/wszystkie52.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="color: cyan;"><b> </b></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIEFI4KyIYtyaH5Bib9F23Rlu3-towxX-PchRyEmmr6ZcjRv1pGIp3xNwwIpdQsdQmf4FDg_BP8gm_lNmW5t34Wm9nRX5rXfmRlxqf-p-0TGEB-1SJ28kYS-566bLruPQQwTUCOvmUGgs/s1600/siedz%C4%85ca_2-10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIEFI4KyIYtyaH5Bib9F23Rlu3-towxX-PchRyEmmr6ZcjRv1pGIp3xNwwIpdQsdQmf4FDg_BP8gm_lNmW5t34Wm9nRX5rXfmRlxqf-p-0TGEB-1SJ28kYS-566bLruPQQwTUCOvmUGgs/s1600/siedz%C4%85ca_2-10.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNpbl9qekrVao2fo6ZBx4UiZ2AwtC5-x3_DgCqJfNJdCM1mkNWIJQt1A9sK4Ka_zvxvTMFkb6jxPPqDJfOnUaV9C_eoVZE91Tddb-bPjzLFwDvJSqQv41Y9CJfaKeJtuvZNajETbewuos/s1600/plaza-07_-07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNpbl9qekrVao2fo6ZBx4UiZ2AwtC5-x3_DgCqJfNJdCM1mkNWIJQt1A9sK4Ka_zvxvTMFkb6jxPPqDJfOnUaV9C_eoVZE91Tddb-bPjzLFwDvJSqQv41Y9CJfaKeJtuvZNajETbewuos/s320/plaza-07_-07.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">itd.</span></div>
<br />Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-84116658579956352812014-12-05T00:08:00.000-08:002014-12-05T00:08:15.530-08:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEzWUN-mN09h__DwKzGaShdx-CzYKN2HvqJW-Fw8xIlMxmWla5_iKBqSdsPzeLEzeiZTkouZdec0hdW7pI8PJf29L79C06hnG0EHi8ETqzHMbSQ7t3sN0WJEhrjwnArRNQ1T9pomC97ls/s1600/kurtyna+zyczenia+2014.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEzWUN-mN09h__DwKzGaShdx-CzYKN2HvqJW-Fw8xIlMxmWla5_iKBqSdsPzeLEzeiZTkouZdec0hdW7pI8PJf29L79C06hnG0EHi8ETqzHMbSQ7t3sN0WJEhrjwnArRNQ1T9pomC97ls/s1600/kurtyna+zyczenia+2014.jpg" height="217" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span class="userContent">...to życzę Wam: UROCZYCH Mikołajek, PIĘKNYCH
Świąt Bożego Narodzenia, WESOŁEGO sylwestra i POMYŚLNEGO pod każdym
względem Nowego Roku </span></span></div>
Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-16913951659537231362014-04-17T08:00:00.001-07:002014-04-17T08:00:39.682-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> życzę Wam:</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBs6vc6ExES9v6FrwRFZ1re0kRswaXIk4A1aCHlTk_M5wpEMLOh_JcjGwG451b_CoBcYQtTFaP0EPD5i6kLGlur1Dh0Ewxg7jUcSco22q8fRdOTMivYTw3AKgs8GgYiZ5RIcoQmn83M4g/s1600/kartka+wielkanoc+2014-01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBs6vc6ExES9v6FrwRFZ1re0kRswaXIk4A1aCHlTk_M5wpEMLOh_JcjGwG451b_CoBcYQtTFaP0EPD5i6kLGlur1Dh0Ewxg7jUcSco22q8fRdOTMivYTw3AKgs8GgYiZ5RIcoQmn83M4g/s1600/kartka+wielkanoc+2014-01.jpg" height="640" width="451" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-90803526159326900292011-11-08T10:43:00.000-08:002011-11-08T10:45:20.178-08:00RewitalizacJA, czyli Salon Piękności Życia<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span style="font-size: small;"><br />
</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;">Jestem nad wyraz kreatywna.</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;">Bogata w pomysły na siebie.</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;">Mam mnóstwo koncepcji pisarsko-plastyczno-jakiśtam. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;">Słowem: </span><span style="font-size: small;"> artystycznych.</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;">Nic to, skoro sito czasu przepuszcza nikłą ich część.</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;">W zasadzie żadną.</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;">Większość pozostaje jako gęsty osad w mojej głowie.</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;"><br />
</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;"><br />
</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;">Zalecany:</span></b></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;"><br />
</span></b></div><ul style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><li><b><span style="font-size: small;">Ogólny detoks umysłu</span></b></li>
<li><b><span style="font-size: small;">Udrożnienie twórczości</span><span style="font-size: small;"><span style="-moz-font-feature-settings: normal; -moz-font-language-override: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal;"> </span></span></b></li>
<li><b><span style="font-size: small;">Kolagen doby</span><span style="font-size: small;"><span style="-moz-font-feature-settings: normal; -moz-font-language-override: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal;"> </span></span></b></li>
<li><b><span style="font-size: small;">Witalność w pigułkach szybko-przyswajalnych</span></b></li>
</ul><div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;"><br />
</span></b></div><div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal;"><b><span style="font-size: small;"><br />
</span></b></div><div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal; margin-left: 0cm;"><b><span style="font-size: small;">Niestety to medykamenty nierefundowane.</span></b></div><div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal; margin-left: 0cm;"><b><span style="font-size: small;">Ot – moja zachcianka.</span></b></div><div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal; margin-left: 0cm;"><b><span style="font-size: small;">Tyle, że odczuwana przeze mnie jako prymarna potrzeba.</span></b></div><div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; line-height: normal; margin-left: 0cm;"><b><span style="font-size: small;">Niespełniona.</span></b></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-41948729008999911252011-06-03T04:25:00.000-07:002011-06-03T04:35:27.058-07:00Inwentaryzacja emocji<!--[if gte mso 10]> <style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:OfficeDocumentSettings> <o:AllowPNG/> </o:OfficeDocumentSettings> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:TrackMoves/> <w:TrackFormatting/> <w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone> <w:PunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:DoNotPromoteQF/> <w:LidThemeOther>PL</w:LidThemeOther> <w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <w:DontGrowAutofit/> <w:SplitPgBreakAndParaMark/> <w:EnableOpenTypeKerning/> <w:DontFlipMirrorIndents/> <w:OverrideTableStyleHps/> </w:Compatibility> <m:mathPr> <m:mathFont m:val="Cambria Math"/> <m:brkBin m:val="before"/> <m:brkBinSub m:val="--"/> <m:smallFrac m:val="off"/> <m:dispDef/> <m:lMargin m:val="0"/> <m:rMargin m:val="0"/> <m:defJc m:val="centerGroup"/> <m:wrapIndent m:val="1440"/> <m:intLim m:val="subSup"/> <m:naryLim m:val="undOvr"/> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267"> <w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style> <![endif]--> <div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">No i zostałam wykolejona z wyścigu szczurów. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Już nie po tym torze, ale wciąż w pędzie. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Tylko teraz jest to jazda bez trzymanki. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Nie ma czego się chwycić, </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">czy raczej uchwytów za dużo</span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";"> i zbyt są obślizgłe – o ironio – nieuchwytne!</span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><br />
</div><b> </b><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Z całym impetem wpieprzam się w czarną dziurę życia. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Aby w niej nie zniknąć mam apetyt na spontaniczny, </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">autentyczny krzyk, którego echo osadzi się </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">jako, tak przeze mnie pożądany, punkt zaczepienia. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Piszę o krzyku, a póki co nie jestem w stanie </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">wyartykułować choćby głoski.</span></b></div><b> </b><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Pęd ów zamieńmy na energię – </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ta będzie bulgotać w statycznej mnie. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Nie drgnę – jedyny mój ruch to embrionalne skulenie. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Pragnienie zniknięcia, zwane dalej strachem, </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">będzie silniejsze niż owa pokusa krzyku. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Przewidywana implozja. </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">O tyle jestem mądrzejsza, </span></b></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 35.4pt;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">że mogę przewidzieć swoją głupotę!</span></b></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-58815373610371693792011-03-02T11:47:00.000-08:002011-03-04T09:15:16.240-08:00Butenko zilustruje wszystko - nawet rozkład jazdy PKP*<h4 style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-weight: normal;"><span style="font-size: small;">Słowo "królewna" pisze przez "u" otwarte. Unika komputera i wszelkich nowinek technicznych. Ilustruje w ten sam sposób od ponad pół wieku. Mimo to jego publikacje mają ponadczasowy, nowoczesny charakter. </span></h4><span style="font-size: small;"><br />
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"> *</span><span style="font-size: small;"><i>artykuł publikowany w Gazecie Wyborczej 3.03.2011</i></span></div><a name='more'></a><span style="font-size: small;"><br />
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; margin-bottom: 12pt;"><span style="font-size: small;">Obszerna wystawa Bohdana Butenki pokazana zostanie od piątku w ramach Poznańskich Spotkań Targowych. Pojawi się Gapiszon, Kwapiszon czy Gucio i Cezar. Dla młodzieży i dorosłych ta wystawa może być sentymentalną podróżą w przeszłość: wspomnieniem dzieciństwa.</span><br />
<span style="font-size: small;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: small;">- Początki kariery ilustratorskiej miałem trudne - przyznaje Butenko. - Przez wszystkie moje szkolne zeszyty przeciągał się rysunkowy tasiemiec. Wzbudzało to ogromny entuzjazm moich kolegów, lecz wprost przeciwna była reakcja nauczycieli. Dwukrotnie musiałem przepisywać zeszyt. - I tak mi zostało do dziś, że piszę i rysuję niemal równolegle - dodaje artysta.</span></div><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;">- Butenko jest mistrzem tego, co wydawcy nazywają architekturą książki - mówi Olcha Sikorska, wiceprezes Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. - Jego ilustracje w znakomity sposób korespondują z tekstem. W podobnym tonie wypowiada się Butenko: ilustrowanie książki jest dialogiem między autorem a ilustratorem. - A czytelnik się temu przygląda i ocenia Artysta często spotyka się z dziećmi w szkołach i bibliotekach. - Taki bezpośredni kontakt jest sprawdzianem moich propozycji ilustratorskich - mówi. - Dzieci to także nieustające źródło inspiracji. Te najmłodsze mają wspaniałą fantazję, potem wszyscy dokładają wysiłku, żeby wybić im to z głowy. Wyjaśnić, że niebo musi być niebieskie, a trawa zielona <br />
<br />
Taką niebanalną fantazję widać we wszystkich pracach Butenki. W swojej "Krulewnie Śnieżce" zmienił scenariusz bajki. Potrafi zilustrować wszystko, nawet książkę telefoniczną. Myślał też o ilustracjach do rozkładu jazdy PKP.<br />
<br />
Jego ilustratorska pasja przypieczętowana została dyplomem na warszawskiej ASP w pracowni Jana Szancera. Po dyplomie rozpoczął pracę w Naszej Księgarni, gdzie przez blisko 10 lat był redaktorem artystycznym. Angażował się też społecznie: przez prawie 20 lat był prezesem Fundacji Świat Dziecka. Obecnie jest ambasadorem Torunia w walce o tytuł Europejskiej Stolicy Kultury 2016. Butenko jest laureatem licznych nagród w kraju i za granicą. Ostatnią, Nagrodę Specjalną Fundacji "Cała Polska Czyta Dzieciom", otrzymał niespełna miesiąc temu. Na swoim koncie ma wiele wystaw zagranicznych: m.in. Francja, USA, ale też wystawy krajowe: w tym najwięcej w Poznaniu.</span><br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrMYbQL0ggZ4Iyg6whbLtjOD2JDVqKjObbbDTFpcFLxWaR6d7kFeV6rcvK82ggnIV_Tf3mK6lgJ9hyphenhyphentNwdorC40DX2ifOTrDj8de9g4EIda5eGnoz0RiwzmlIzZEHCrfhvvr0Y04MqnBQ/s1600/butenko+bez.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrMYbQL0ggZ4Iyg6whbLtjOD2JDVqKjObbbDTFpcFLxWaR6d7kFeV6rcvK82ggnIV_Tf3mK6lgJ9hyphenhyphentNwdorC40DX2ifOTrDj8de9g4EIda5eGnoz0RiwzmlIzZEHCrfhvvr0Y04MqnBQ/s400/butenko+bez.jpg" width="270" /></a></td></tr>
<tr style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><td class="tr-caption" style="text-align: center;">skan artykułu</td></tr>
</tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-70412960448418635002011-02-23T07:34:00.000-08:002011-02-23T07:35:40.591-08:00Taniec laika<div class="MsoNormal"><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt;">W jeden ze styczniowych piątków wybrałam się na spektakl „Chopin Fresh Fruits”. Intro do niego było niecodzienne, bo skupiało się na osobie Marioli Hendrykowskiej. Ta nieznana mi, jak się okazało, wybitna tancerka, obchodziła jubileusz pracy zawodowej. Cała impreza jubileuszowo – teatralna odbywała się w Auli Artis przy ul. Kutrzeby. Znalazłam się tam niejako przypadkiem, wygrywając bilet w „facebookowym” konkursie WSNHID. </span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
<a name='more'></a><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt;">Jednak ta wygrana stanowiła pretekst do obudzenia drzemiącej we mnie od dłuższego czasu ciekawości dotyczącej sztuki tańca. Sztuką interesuję się od dawna – ukończyłam ASP – lecz dziedzina tańca jest mi całkowicie obca. Miałam jedynie jakieś mgliste, jak się podczas spektaklu okazało, wyobrażenie o tańcu.</span></div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt;"> Jubileuszowe intro, w postaci filmu o Pani Marioli, utwierdziło mnie w przekonaniu, że praca tancerza to bezkompromisowe życie pełne wyzwań. Tym bardziej byłam ciekawa następującego po filmie przedstawienia. Było ono dedykacją młodych tancerzy Teatru Tańca dla Jubilatki. Światło zgasło. Z zapartym tchem czekałam na kompilację muzyki i obrazu ciał, jaki miał teraz nastąpić. I – cisza. Wytężając słuch wychwyciłam szelest ciał wlewających się na scenę. Efemeryczne postacie wpłynęły na deski teatru otulone arkuszem papieru. Uśmiechnęłam się na tą subtelną konotację tańca z ekspresją plastyczną, jakże często wyrażaną na kartce papieru. Postacie złożyły arkusze papieru w formę łódek i … już nic nie było jasne. Może poza tym, że kompletnie nie potrafię czytać tanecznej sztuki. Moje wyobrażenia o takim spektaklu okazały się być jakąś wierutną bajką. Uparcie pragnęłam wejść w ten specyficzny mobilny obraz ciał. Moja estetyczna uwaga była napięta do granic możliwości. Napawałam się wdziękiem poszczególnych kadrów tanecznego teatru. Plastyka ciała, multiplikacja figur aktorów czy szelest ich chodu, były niczym cekiny mieniące się na zwiewnej tkaninie. Nijak jednak nie potrafiłam rozpoznać jej gatunku. Czułam jak ułomne są moje zmysły nie nadążające za fabułą spektaklu. </span></div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt;">Gorzej – ja tej fabuły nie czułam! Kumulacja niezwykłych doznań wizualnych i słuchowych była estetycznym szokiem. Skupienie uwagi było niemożliwe przy tak wielu elementach, które układały się w coraz to nowe konfiguracje. Wzrok mój tańczył pośród tych wibrujących kadrów. Nie zdołałam im się przyjrzeć na tyle dokładnie, by teraz choć po części oddać ich charakter. Pojawił się jednak dla mnie dobitny epilog tego spektaklu. To niezaspokojona ciekawość tego magicznego świata tanecznych konfiguracji i olbrzymia chęć i obowiązek aby ów świat poznać…</span></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-32327008124040944612011-02-07T00:16:00.000-08:002011-02-10T01:39:16.507-08:00Życie dawnych mieszkańców kamienicy nr 5 przy placu Wolności na zdjęciach*<div style="text-align: center;"><br />
</div><h4 style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-weight: normal; text-align: left;"><span style="font-size: small;"><b>Niemal 200-letnia historia poznańskiej kamienicy odkopana w miesiąc? Czemu nie! Wszystko dzięki trzem energicznym kobietom, które postanowiły ocalić od zapomnienia m.in. postać założyciela Muzeum Instrumentów Muzycznych i pierwszej kobiety mistrza złotniczego. </b></span></h4><h4 style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: x-small; font-weight: normal;"><i>*artykuł publikowany w Gazecie Wyborczej (7.02.2011)</i></span> </h4><h4 style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><a name='more'></a></h4><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; margin-bottom: 12pt;">Przedmioty i fotografie opowiadające barwne życie dawnych mieszkańców kamienicy nr 5 przy placu Wolności, możemy oglądać do 13 lutego w galerii Techne.<br />
<br />
Trzy energiczne kobiety to członkinie rodziny Szulców, która w latach 20. ubiegłego wieku kupiła kamienicę przy placu Wolności. Stanisław Szulc przeniósł tu swoją firmę jubilerską, w jego pracowni złotniczej powstał m.in. łańcuch rektorski Akademii Ekonomicznej, używany do dziś. Zamiłowanie do sztuki jubilerskiej przejęła córka Szulca, Danuta Sokolnicka, która jako pierwsza Polka zdobyła tytuł mistrza złotniczego. Brat Stanisława był natomiast pasjonatem instrumentów muzycznych: zebrana przez niego kolekcja stała się zalążkiem Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu. Organizował też pierwsze koncerty sylwestrowe w mieście - ich tradycja przetrwała do dziś. Inicjatorki wystawy: wnuczka Szulca - Katarzyna Męczyńska oraz jego prawnuczki: Anna i Maria nie skupiły się wyłącznie na historii swoich przodków. Prześledziły życie kamienicy od początków jej istnienia, czyli od lat 30. XIX w. Niemal od początku toczyło się ono wokół sztuki. Lissner, Niemiec żydowskiego pochodzenia i miłośnik polskiej kultury, prowadził tu największy w mieście antykwariat, w którym zaopatrywał się sam Edward Raczyński. W kamienicy mieszkali rysownicy, litografowie, projektanci i miłośnicy fotografii. Swoją pracownię miał tu wybitny metaloplastyk, Henryk Piotrowski, współpracujący z rodziną Szulców. Dodatkowo w budynku mieściły się kawiarnia, klub nauczyciela, galeria sztuki i sklep z importowaną odzieżą.</div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">- Miasto to nie tylko domy i ulice, to także ludzie i ich marzenia - mówi Męczyńska. - Nasza wystawa ukazuje to drugie. Wiele wątków, dotyczących mieszkańców kamienicy pojawiło się już podczas organizacji wystawy - dodaje.<br />
<br />
Pokazywana w galerii historia jest wciąż żywa - niektórzy rozpoznają na fotografiach swoich bliskich, wspominają czasy świetności placu,m.in. tłumy gromadzące się tu podczas niedzielnego koncertu orkiestry. Organizatorki mają nadzieję, że wystawa zwróci uwagę poznaniaków na obecną martwotę placu Wolności. Planują już kolejne przedsięwzięcia, które ożywią to miejsce. Galerię Techne traktują jako otwarte "archiwum" - zapraszają do niej wszystkich, którzy mają pomysł na odrodzenie placu.<br />
<br />
Ekspozycja w galerii jest częścią wystawy z cyklu "Ulice i zaułki dawnego Poznania" pokazywanej w Muzeum Historii Miasta Poznania w Ratuszu.<br />
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji6Ces7GLSLGkgKYtLD-UL2mfboye9XRJDONL8qHW4k7TAYJkQUFIJu4PRzMKcsTcNT3kXMIczeYDVqmCnmJcqc9Sb-5p6WMge7srnvZXBwfmubfdtdM9VVZ6VSQhIJqW8eqUJ3R0k0jA/s1600/KAMIENICA+ZAZN.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji6Ces7GLSLGkgKYtLD-UL2mfboye9XRJDONL8qHW4k7TAYJkQUFIJu4PRzMKcsTcNT3kXMIczeYDVqmCnmJcqc9Sb-5p6WMge7srnvZXBwfmubfdtdM9VVZ6VSQhIJqW8eqUJ3R0k0jA/s400/KAMIENICA+ZAZN.jpg" width="273" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">skan artykułu</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br />
</td></tr>
</tbody></table></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-85619501697096664612011-02-02T09:01:00.000-08:002011-02-07T00:19:15.832-08:00Ile wiemy o sobie*<h4 style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-weight: normal;"><b><span style="font-size: small;">Fotograficzne poszukiwanie siebie to główny motyw prac, które od dziś można oglądać w galerii Art Stations. Wśród autorów takie sławy jak Zhang Huan, Loretta Lux i Thomas Hirschhorn </span></b></h4><h4 style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-weight: normal;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i>*artykuł publikowany w Gazecie Wyborczej (3.02.2011)</i></span></span></h4><h4 style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-weight: normal;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i><a name='more'></a> </i></span></span></h4><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; margin-bottom: 12pt;"><span style="font-size: small;">- Zapowiada się uczta dla pasjonatów współczesnej fotografii - mówi Cezary Pieczyński, poznański kolekcjoner sztuki, w tym także fotografii. - Prace tych artystów są pokazywane w Polsce bardzo sporadycznie albo wcale. Niestety, wciąż jeszcze fotografia przez wielu polskich odbiorców nie jest uznawana jako pełnoprawne medium artystyczne. Mam nadzieję, że obecne przedsięwzięcie to zmieni.<br />
<br />
Wśród znakomitych twórców, których zdjęcia trafiły na wystawę są też Michael Najjar, polscy klasycy: Jerzy Lewczyński i Zofia Kulik oraz artyści młodszego pokolenia - Maciej Osika, Katarzyna Górna i Konrad Kuzyszyn.</span> </div><div class="MsoNormal" style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; margin-bottom: 12pt;"><span style="font-size: small;">Różnorodność kulturowa i pokoleniowa prezentowanych twórców pozwala spojrzeć na problem tożsamości z wielu perspektyw. - "Tożsamość" jako tytuł ekspozycji pojawiła się naturalnie; przy wyborze prac - mówi Paulina Kolczyńska, kuratorka wystawy. - Na zdjęciach wyraźnie zarysowuje się aktualność tej problematyki.<br />
<br />
Artyści językiem fotografii mówią o różnych płaszczyznach tożsamości: osobowej, społecznej czy kulturowej. Prace nawiązują ze sobą frapujący dialog. Rozmawiają ze sobą na przykład - poświęcone ludzkiej seksualności - realizacje Górnej i Osiki. Górna w duchu feminizmu sprzeciwia się stereotypom ról społecznych oraz tym głęboko zakorzenionym w religii. Jej Madonna nie jest pięknym, bezcielesnym duchem, jest kobietą "z krwi i kości". Osika natomiast w stylizowanych "Autoportretach" radykalnie manifestuje płynność płci.</span> <span style="font-size: small;"><br />
<br />
Interesująca jest też relacja między pracami Kulik i Huana. Ich fotografie pokazują wpływ zjawisk społeczno-politycznych i historycznych na kształtowanie się tożsamości. Uwagę odbiorców przykuje zapewne obszerna seria zdjęć chińskiego artysty Zhanga Huana, zaprezentowana w Polsce po raz pierwszy tak szeroko. Pracujący w Szanghaju i Nowym Jorku fotograf w cyklach "Shanghai Family Tree" oraz "Foam" nawiązuje do przeznaczenia jako siły kształtującej naszą tożsamość. Dla europejskiego odbiorcy jego prace będą zapewne sporym zaskoczeniem.</span> <span style="font-size: small;"><br />
<br />
Cytaty ze współczesnego krajobrazu konsumpcyjnego bez trudu rozpoznać można w kolażu Hirschhorna "Celebrex". O krok dalej idzie Najjar, który tworzy futurystyczny portret mózgu, zawieszony między prawdą naukową a fikcją. Podobne zawieszenie widać w zdjęciach, słynącej z surrealistycznych portretów dzieci Loretty Lux. Poddane subtelnej cyfrowej obróbce prace są wyrazem tęsknoty niemieckiej artystki za "utraconym rajem niewinności", który symbolizują podobne do porcelanowych lalek dzieci. Lalka - choć w zupełnie innym kontekście - pojawia się też na fotografii Lewczyńskiego. Tu traktowana jest jak przedmiot, który posiada swoją historię, domagającą się poznania.</span> <span style="font-size: small;"><br />
<br />
Wszystkie prezentowane na wystawie fotografie pochodzą z kolekcji Grażyny Kulczyk. Czwartkowy wernisaż w Art. Stations rozpocznie się o godz. 19. Ekspozycja pt. "Tożsamość" potrwa do 16 marca.</span><br />
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM-PHUUYecebGI9Qx4QxyiyN2dVQA6_ySa4O1m1G5Z0A5seR5mutzrQBHH433fPiZXDNN4DeCjFCfjbfXGSYEwT0vMI5cTYw5rtm3p9P69vQOXjsA7oJZSiOx0WYH2CXz4R5qKfoSw9jg/s1600/kulczuk+Z.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM-PHUUYecebGI9Qx4QxyiyN2dVQA6_ySa4O1m1G5Z0A5seR5mutzrQBHH433fPiZXDNN4DeCjFCfjbfXGSYEwT0vMI5cTYw5rtm3p9P69vQOXjsA7oJZSiOx0WYH2CXz4R5qKfoSw9jg/s400/kulczuk+Z.jpg" width="268" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">skan artykułu</td></tr>
</tbody></table><span style="font-size: small;"> </span> </div><h4 style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-weight: normal;"><span style="font-size: small;"> </span></h4><h4 style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-weight: normal;"> </h4>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-66717125637750678102011-02-02T04:32:00.000-08:002011-02-02T04:32:11.273-08:00Niestrawność ... czyli kontestacja digitalnego świata<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Teraz, kiedy uczucia związane z kreacją artystyczną<br />
zostały nazwane; skonkretyzowane, mają tym większą rację bytu. <br />
Tworzą fundament usprawiedliwienia dla mojej kontestacyjnej postawy.<br />
Krystalizacja emocji okołorysunkowych kurczowo trzyma mnie<br />
w tym technologicznym epigoństwie nie dając się porwać niecierpliwości <br />
współczesnego świata. Stoję wciąż na brzegu tej rzeki technologii <br />
sensualnie/ realnie zaznaczając kreską swoją przestrzeń. </span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a name='more'></a><br />
<br />
Fizycznie niemal wnikam w swój rysunkowy twór, poprzez czerpanie<br />
z palety astetycznych przyjemności w procesie jego realizacji.<br />
Rozległy świat „komputroniki” nigdy nie będzie dla człowieka dość interaktywny,<br />
aby na te uczucia pozwolić. Wprost przeciwnie – całą przyjemność astetyczną<br />
egoistycznie zawłaszcza – miażdży ją na papkę; nawóz, dzięki któremu<br />
pęcznieje i wciąż przyspiesza. Przez swą konstrukcję unicestwia <br />
astetyczne emocje, traktując je jako zbędny balast blokujący tryby postępu. <br />
Ta atrofia astetycznego upojenia zdaje się być główną przyczyną automatyzacji<br />
działań człowieka w tej wirtualnej przestrzeni. <br />
<br />
Wzbraniając się przed wpisaniem w tą charakterystykę <br />
jałowego/ bezkształtnego tłumu pozostaję w astetycznym upojeniu. <br />
Kontrastując z pędem świata, z wolna określam linią małe przestrzenie<br />
na bieli kartki, dając wybieg dla kompresji moich myśli. Nieustanny apetyt<br />
na ten kawałek empirycznego doznań, nie pozwala mi się nim dzielić <br />
z próżnią komputera. Reszta potraw ze współczesnego świata,<br />
doprawiona technologią, odbija mi się czkawką. <br />
Zatem podziękuję. </span></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-81366688885560043762011-02-02T04:30:00.000-08:002011-02-02T06:50:24.768-08:00Wrażliwości astetyczna*<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;">Wrażliwość <i>astetyczna**</i> stanowi rodzaj zawężenia pojęcia kallotropizmu. <br />
Uściślenie to, ukierunkowane jest na specyficzną przyjemność, <br />
związaną z doznawaniem formy*** . Owa specyfika wyraża się <br />
poprzez „pewne reakcje” na świat formy, będące wynikiem<br />
indywidualnej skłonności**** . Reakcje te, określone jako uczucia astetyczne, <br />
stanowią prymarny poziom estetyki***** .</span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i>*fragment pracy magisterskiej "Antynomie wrażliwości estetycznej"</i></span> </span><br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><br />
Ich abstrakcyjny charakter determinuje trudność ich werbalizacji. <br />
Konotacja z kallotropizmem uwidacznia się poprzez wyróżnienie okresu dzieciństwa,<br />
jako najintensywniejszego występowania owych uczuć****** . Autorka tekstu obrazuje je<br />
na przykładzie prostych codziennych czynności związanych z powierzchnią******* . <br />
Jednocześnie zauważa, iż owa codzienność i mechaniczność, wykreśla te czynności<br />
(i uczucia z nimi związane) z pola naszej uwagi.</span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><br />
Banalność tych uczuć jest pozorna w kontekście ich wpływu na nasze przekonania<br />
i budowanie naszego obrazu świata . Katarzyna Sobczuk utożsamia je<br />
z narzędziem poznawczego ekwipunku człowieka. A ich występowanie argumentuje<br />
ludzką chęcią władania przyjemnością , wyrażoną na tym prymarnym poziomie. <br />
Owa przyjemność realizuje się na polu „formalnej zmysłowości”,<br />
która związana jest z zewnętrzną i wewnętrzną przestrzennością******** . <br />
Doświadczenie tej osobliwej przyjemności implikuje chęć jej konstytuowanie<br />
w kolejnych czynnościach . Jednocześnie należy przytoczyć nieświadomość, <br />
jako własność przeważnie dotyczącą tych uczuć. A znaczenie tej przyjemności <br />
zwiększa się współmiernie z jej nieświadomością. Specyfika tworzenia<br />
pewnej całości w tym kontekście, konstytuuje pewną „typologię astetyczną, <br />
której przestrzegamy”, kreując nasz osobisty obraz świata .<br />
Istotną własnością, jaką autorka przypisuje astetyce jest jej niepodatność<br />
na manipulację, co umacnia ją wobec zewnętrznych uwarunkowań .<br />
Znamienne jest utożsamianie doskonałości z całością na polu astetycznym.<br />
Taka interpretacja doskonałości, staje się argumentem <br />
dla uświadomionych czynności ukierunkowanych astetycznie. <br />
Proces odkrywania własności astetyki (pojęcia wcześniej mi nieznanego), <br />
równolegle osadzał moją wrażliwość względem nich.<br />
<br />
Pewną parafrazę uczuć astetycznych dostrzegam w fabule cyklu filmów<br />
Marka Koterskiego, mam tu na myśli zwłaszcza Dzień świra . <br />
Tożsamość z astetyką, powoduje moją satysfakcję poznawczą<br />
i jednocześnie, wzbudza mój entuzjazm do dalszych poszukiwań<br />
w polu estetyki.</span> <br />
<br />
<br />
<hr /><big><i></i><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: x-small;"><i>**Autorem pojęcia astetyki, przytoczonego przez Katarzynę Sobczuk,<br />
jest J. Modzelewski. <br />
Wizje i re-wizje…, s. 729 - 739<br />
<br />
*** Ibidem, s. 730<br />
<br />
**** Ibidem, s. 735<br />
<br />
***** Ibidem, s. 731<br />
<br />
******Ibidem, s. 734<br />
<br />
*******Odnosząc się do takich czynności jak mycie, odśnieżanie, malowanie,<br />
kolorowanie (w dzieciństwie), postuluje przypomnienie uczucia jakie towarzyszy <br />
przy „pomniejszaniu” tychże powierzchni. Geneza tego uczucia tkwi w sposobie,<br />
jaki obieramy na owo „pomniejszanie”. Ibidem<br />
<br />
********„Dotyczy ona łączenia części w całość, grupowania, dodawania, <br />
przesuwania dowolnych abstrakcyjnych jakości”. Ibidem</i></span> <br />
</big>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-80116547515541520352011-02-02T04:27:00.000-08:002011-02-02T06:50:37.092-08:00Kallotropizm*<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Wobec wrodzonego charakteru wrażliwości estetycznej, <br />
przyjąć należy, iż każdy człowiek jest w nią wyposażony.<br />
To pierwotne wyposażenie we wrażliwość estetyczną, określa ją <br />
mianem kallotropizmu** . Jest to zatem rodzaj wrażliwości,<br />
którego charakterystyka odbywa się w kontekście rozwoju człowieka.</span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i>*fragment pracy magisterskiej "Antynomie wrażliwości estetycznej"</i></span> </span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"></span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a name='more'></a><br />
<br />
Niewątpliwie więc, kallotropizm występuje u dzieci, jako spontaniczna,<br />
przedkulturowa i nieświadoma tendencja do doznawania piękna*** . <br />
Ten punkt wyjścia kreuje dwa odmienne ujęcia kallotropizmu.<br />
Pierwsze, przypisując go wyłącznie dzieciom, dostrzega fakt<br />
jego przeradzania się, w procesie rozwoju, we wrażliwość estetyczną .<br />
Przy czym ten sposób rozumienia kallotropizmu, charakteryzuje go<br />
świeżością postrzegania, możliwie maksymalnie wyzbytego z uwarunkowań**** .<br />
W obrębie tej pierwotnej wrażliwości, klarują się upodobania konkretnych<br />
jakości estetycznych. Wynikiem owej konkretyzacji jest <br />
„satysfakcja emocjonalna, będąca zadatkiem wyspecjalizowanych <br />
satysfakcji estetycznych” .W ten sposób, „zaznacza się przewaga<br />
określonego typu wrażliwości” , co Gołaszewska określa jako<br />
wrażliwość preferencyjna. Natomiast drugie ujęcie zakłada ciągłe<br />
istnienie kallotropizmu w życiu człowieka. Określa go, jako tendencję<br />
występującą u podłoża wszelkich procesów rozwojowo – poznawczych<br />
(doświadczenia, rozumowania, nabywanych umiejętności itp.) .<br />
Analogicznie, wobec pierwszego ujęcia, specyfika tej tendencji<br />
wyraża się „głębokim, oryginalnym i prawdziwym zainteresowaniem<br />
względem piękna”***** oraz „osobistym, całkowitym i bezpośrednim<br />
doświadczeniem potrzeb estetycznych” . <br />
<br />
Moje zainteresowanie kallotropizmem wynika przede wszystkim <br />
z jego specyficznych własności, wyrażonych bezpośredniością i<br />
nieświadomością, które ująć można mianem beztroski.</span><br />
<br />
<i><span style="font-size: x-small;">**Pojęcie jest kompilacją greckich słów: to kallos – piękno, trepomai – zwracać się ku.<br />
Maria Gołaszewska, Świadomość piękna Warszawa 1970, s. 242<br />
<br />
***Doznawanie to, na tym etapie rozwoju, to skłonność do „szukania<br />
przedmiotów pięknych, obcowania z nimi, a także posiadania ich”. Ibidem, s. 243<br />
<br />
****Mam tu na myśli zwłaszcza uwarunkowania społeczno-kulturowe.<br />
Przy czym zdaję sobie sprawę z niemożności ich całkowitej eliminacji; <br />
stąd użycie określenia „możliwie maksymalnie”.<br />
<br />
*****Piękna konstytuowanego subiektywnie w sądzie estetycznym. Ibidem</span></i></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-37364346053662348072011-02-02T04:25:00.000-08:002011-02-02T06:50:46.299-08:00Kamp*<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Podobny entuzjazm (jak przy okryciu pojęć kallotropizmu czy astetyki)<br />
towarzyszył mojemu odkryciu zjawiska kampu . Zaznaczyć należy, iż w opozycji <br />
do kallotropizmu czy astetyki, wrażliwość kampowa nie dotyczy każdego człowieka.<br />
Wobec charakterystyki owego pojęcia, sytuuje się podstawowa trudność*3, <br />
wyrażona myślą propagatorki kampu. Susan Sontag*4 stwierdza bowiem, <br />
iż „mówić o campie, to go zdradzać” *5. <br />
Jednocześnie, dla zobrazowania trudności definicyjnej zjawiska, przytoczę, <br />
w myśl Anny Malinowskiej , jego porównanie z kameleonem.<br />
Wbrew wcześniejszemu stwierdzeniu Sontag, wielu teoretyków i <br />
krytyków pokusiło się o stworzenie definicji lub w ogóle teoretyczne<br />
okiełznanie kampu. Wobec wielości interpretacji zjawiska, pokuszę się<br />
o wyselekcjonowanie jego własności przez pryzmat dwóch aspektów.<br />
Pierwszy dotyczy powtarzalności tych własności w ramach różnych <br />
ujęć badawczych kampu. Natomiast drugi ujmuje te cechy kampu, <br />
które wpływają na mój empatyczny stosunek do zjawiska. <br />
Wobec czego wydaje się spełniony postulat, warunkujący rzetelne<br />
badanie zjawiska kampu. Sontag określiła go w pierwszych wersach <br />
swojego eseju, jako „głęboką sympatię” w stosunku do zjawiska.</span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i>*fragment pracy magisterskiej "Antynomie wrażliwości estetycznej"</i></span> </span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"></span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a name='more'></a><br />
<br />
Już etymologia*6 słowa ukazuje jego złożoność. Z pierwszym, lecz<br />
nieświadomym użyciem słowa camp, spotykamy się już w wieku XVII; <br />
na dworze Króla Słońce we Francji można dostrzec w zachowaniu dworzan <br />
(zabawach i balach) archetyp dla odmian campu. W wieku XIX natomiast<br />
Theophile Gautier użył wyrażenia se camper w swej powieści pt. „Kapitan Fracasse”,<br />
która stanowi parodię powieści romantycznej przedstawiającej wyidealizowany świat <br />
dworu francuskiego. Z perspektywy akademickiej; słowo camp po raz pierwszy<br />
odnotowano w 1909 roku w Oksfordzkim Słowniku Języka Angielskiego, <br />
przypisując mu znaczenia: ostentacyjny, przerysowany, teatralny, zniewieściały<br />
lub homoseksualny. Na dziesięć lat przed esejem Sontag, Christopher Isherwood<br />
napisał powieść pt. ”The World in the Evening”, w której przedstawia historię<br />
mężczyzny odkrywającego swą homoseksualną tożsamość. W jednym z dialogów<br />
głównego bohatera, współrozmówca wyjaśnia mu, na czym polega zjawisko kampu;<br />
wprowadza rozgraniczenie na „Camp Niski” i „Camp Wysoki” oraz podaje<br />
jego przykłady w kulturze. W tej pierwszej próbie ujęcia kampu brak w ogóle<br />
rzeczownika go określającego; nie wiemy czy mamy do czynienia z zjawiskiem, <br />
wrażliwością czy postawą. Isherwood stosuje sformułowanie camp, <br />
jako przymiotnik określający daną osobę (jej postawę). Zaznaczając przy tym, <br />
iż „nie można być camp w stosunku do czegoś, czego nie traktuje się poważnie”. <br />
Jednocześnie istotnym staje się stwierdzenie, iż „ktokolwiek nauczy się rozróżniać<br />
camp, nie będzie mógł już obyć się bez tego pojęcia” .<br />
<br />
Sontag prekursora kampu upatruje w dandyzmie, który sytuował styl*7 ,<br />
jako wyznacznik wszelkich działań. W tym kontekście przytacza postać<br />
Oskara Wilde’a, którego estetyzm i maniera dandysa stanowiły opozycję <br />
dla „mieszczańskiej, solidnej i statecznej męskości” . Jego postawa była wyjściową,<br />
dla walki z „heteronormatywną wizją rzeczywistości”*8 , prowadzoną <br />
przez środowiska homoseksualne. I choć to one stanowiły awangardę kampu, <br />
zjawisko to nie jest obecnie utożsamiane ze stylem homoseksualistów .<br />
To homoseksualne podłoże konstytuowało kamp, jako swoisty język*9 .<br />
Przez niektórych teoretyków kamp jest rozumiany jako pewna strategia,<br />
której funkcje nie są ukierunkowane wyłącznie estetycznie. <br />
Ze strategią ową łączy się dynamikę, a nierzadko przypisuje się jej<br />
również funkcje polityczne . Najbardziej jednak powszechne jest<br />
utożsamianie kampu ze specyficzną wrażliwością. Specyfikę ową sprowadza Sontag<br />
do „sposobu widzenia świata, jako zjawiska estetycznego” .<br />
I właśnie do takiego rozumienia kampu, w moim przekonaniu<br />
najbardziej adekwatnego, odnoszą się poniższe własności. <br />
<br />
Bez ich zasadnego wartościowania, wyznaczyć można subiektywność, <br />
jako jedną z cech kampu. To ona przede wszystkim uniemożliwia<br />
budowanie granic pojęcia. Utożsamianie przedmiotu postrzegania z kampem,<br />
podobnie, jak w przypadku piękna, jest przywilejem indywiduum . <br />
Taka specyfika odbioru kampu, jest wzbogacona poprzez jego ambiwalencję*10 .<br />
Dwojakość ta, wyrażona została przez Sontag, jako opozycja „rzeczy<br />
która coś znaczy, (…) do rzeczy będącej jedynie wytworem” .<br />
Istotną cechą kampu jest ironia, która określa samo zjawisko jak i <br />
nastawienie jego odbiorcy. Funkcją owej ironii jest, wedle Sontag,<br />
„detronizacja powagi” . Takie nastawienie implikuje specyficzny dystans<br />
wobec siebie i świata . Kamp, wywodząc się z dandyzmu, stawiał akcent<br />
na proces twórczy, a nie jego wynik*11 . Zarówno ów proces twórczy <br />
jak i jego wynik, w obliczu kampu, nosi znamiona sztuczności .<br />
Jej specyfika, jest utożsamiana przez Sontag z cudzysłowem*12 ,<br />
który stanowi okular kampu. Przez jego pryzmat, byt ludzi i przedmiotów,<br />
rozumiany jest w kategoriach odgrywanej przez nich roli*14 . <br />
Swoista natura maskarady, przypisywana w ten sposób kampowi, <br />
dwojako wiąże go z przyjemnością. Kamp jednocześnie ją konstytuuje i uzasadnia . <br />
Dodatkowo, taka kompilacja ironii i sztuczności jest obleczona dozą niewinności .<br />
<br />
Kamp charakteryzuje się ogólnodostępnością, gdyż można go „odnieść<br />
do każdego aspektu działalności kulturalnej człowieka” . <br />
Warto w tym miejscu wspomnieć o pewnym podziale,<br />
który został przyjęty względem tego zjawiska, przez część teoretyków. <br />
Wedle tego rozróżnienia istnieje kamp świadomy (zamierzony)<br />
oraz naiwny (niezamierzony)*15 . Pierwszemu przynależą cechy wyżej wymienione.<br />
Natomiast drugi, wobec nieświadomości jego twórcy, zakłada powagę jego intencji . <br />
Ta nieświadomość plasuje go często, jako kamp właściwy*16 . <br />
W polu badawczym kampu, niejednokrotnie pojawiają się jego konotacje<br />
z pojęciem kiczu. Piotr Oczko , w kampie widzi kuzyna kiczu. <br />
Nie utożsamiając tych dwóch zjawisk, i rozumie kamp, jako wrażliwość,<br />
wedle której kicz jest rodzajem gustu. Odbiegając nieco od tej teorii, <br />
dostrzegam, większą synonimiczność obu pojęć. Wyraża się ona <br />
w myśli Piotra Kletowskiego, który nazywa „kamp uświadomionym kiczem” . <br />
<br />
I wobec takiej interpretacji sytuuję swoją fascynację zjawiskiem tym zjawiskiem. </span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><span style="font-size: x-small;"><i style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">*tekst jest fragmentem pracy magisterskiej Antynomie wrażliwości estetycznej<br />
<br />
**Słowo kamp jest spolszczoną wersją pierwotnie stosowanego pojęcia; <br />
oba w opracowaniach są stosowane wymiennie.<br />
<br />
3*Trudność definicyjną zjawiska intensyfikują właściwości, którymi będę je charakteryzować w dalszej części rozważań.<br />
<br />
4*Ta amerykańska pisarka i eseistka, jako jedna z pierwszych podjęła<br />
próbę werbalizacji zjawiska kampu. Red. Piotr Oczko, Campania. <br />
Zjawisko campu we współczesnej kulturze. Warszawa 2008, s. 9<br />
<br />
5*Susan Sontag, Notatki o kampie, przeł. W. Wertenstein, <br />
„Literatura na Świecie”, 1979, nr 9 <br />
<br />
6*Przywołuję tu zarys etymologiczny autorstwa Andrzeja Serafina.<br />
Campania…, s. 9 - 13<br />
<br />
7*„W sprawach wielkiej wagi najistotniejsza nie jest szczerość, lecz styl”. <br />
Cytat ów, autorstwa Wilde’a, przytacza Sontag w swoich Notatkach. Notatki…<br />
<br />
8*Walka jest tu nieco nad wyraz użytym określeniem. Była to forma <br />
negacji normy władzy, sprawującej kontrolę nad tożsamością płciową i seksualną.<br />
Campania…, s. 135<br />
<br />
9*Był to rodzaj tajnego kodu, „za pomocą którego homoseksualna<br />
mniejszość radzi sobie z opresyjną rzeczywistością”. Campania…, s. 129<br />
<br />
10*Ta ambiwalencja urasta, w przekonaniu Serafina, do rangi „sedna tego,<br />
co kampowe”. Ibidem, s. 9<br />
<br />
12*Proces ten jest rozumiany tu, jako „akt fantazjowania, produkowania wyobrażeń”. <br />
Ibidem, s. 53<br />
<br />
13*Sontag wyłącza poza obręb kampu wytwory natury. Ibidem<br />
<br />
14*Metafora życia jako teatru przeniesiona została w sferę wrażliwości. Ibidem<br />
<br />
15*Podział taki został przytoczony między innymi przez P. Oczko i<br />
A. Malinowską. Ibidem, s. 148 i 153<br />
<br />
16*Teoretycy w nieświadomości upatrują podstawę prawdziwego kampu.<br />
Ibidem, s. 153</i></span>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-55832346852410057242011-02-02T04:20:00.000-08:002011-02-02T04:20:09.482-08:00Magia matrycy*<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;">Jako absolwentka Liceum Plastycznego <br />
oraz ASP/ kierunku: grafika warsztatowa <br />
podejmę się stworzenia charakterystyki mojej twórczości, <br />
przez pryzmat moich realizacji studenckich. <br />
Zasadność takiego wyboru przejawia się nie tyle <br />
w sztucznie wytyczonej granicy liceum – studia, <br />
co w zauroczeniu wachlarzem możliwości <br />
technik wklęsłodrukowych wraz z pierwszą<br />
praktyką owych technik. Bynajmniej nie mam <br />
w zamiarze pominąć istotnego etapu mojego <br />
rozwoju twórczego, jaki stanowiła <br />
edukacja artystyczna w liceum plastycznym. </span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i>*fragment pracy magisterskiej "Antynomie wrażliwości estetycznej"</i></span> </span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><a name='more'></a><br />
<br />
Tam bowiem krystalizował się, niejako na marginesie<br />
(w przenośni i dosłownie), ów silny estetyczny pociąg <br />
do formy ornamentu. Ta dosłowna i metaforyczna marginalność,<br />
przejawiała się zabudowywaniem każdej napotkanej pustej <br />
przestrzeni kartki motywem ornamentalnym, tworzonym nieświadomie;<br />
na marginesie wszelkich programowo edukacyjnych wyzwań twórczych,<br />
jak i na marginesie notatnika lekcyjnego. <br />
<br />
<br />
Przykład integralności powstawania owego ornamentu <br />
na marginesach zapisanych zeszytów, nie rozwodząc się <br />
nad artystycznymi walorami tegoż ornamentu, prezentuje zalążek, <br />
towarzyszącej mi po dziś dzień, tendencji łączenia notatki pisemnej<br />
z abstraktem ornamentu. Z perspektywy czasu, dostrzec można <br />
intrygującą grę, między literą a ornamentem. W pewnym momencie<br />
ornament, bezczelnie „wypiera” tekst z przestrzeni kartki, <br />
stając się samoistną notatką, przy czym słowo ‘notatka’ <br />
jest tu użyte w znaczeniu dosłownym. Niejednokrotnie bowiem,<br />
wracając do narysowanego (czy raczej w tym kontekście, zapisanego)<br />
ornamentu, potrafiłam odtworzyć treść słuchanego wykładu.<br />
Lawirujący wokół tekstu ornament, znalazł swoje miejsce<br />
we wspomnianych już cyklach graficznych. Bynajmniej nie stanowiło to <br />
zakończenia wątku, przeciwnie, określić to mogę punktem startowym<br />
dla tego waloru plastycznego, (który niewątpliwie dostrzec można<br />
w późniejszych moich realizacjach).<br />
Ówczesne pragnienie nadania autonomicznego charakteru<br />
"zeszytowemu" ornamentowi, wzmożone niejako<br />
wcześniejszym bagatelizowaniem przejawów tejże jakości<br />
w moich działaniach twórczych, zagłuszyło kontekst tematyczno - technologiczny,<br />
w którym praca powstawała. Kreacja, płynąca z nurtem entuzjazmu i świeżości,<br />
nie poddała się pierwszym porażkom technologicznym, wynikającym<br />
z braku znajomości i doświadczenia technik metalowych. <br />
Wspomniana kreacja ominęła również niejako aspekt tematu pracy<br />
( obowiązkowy temat semestralny Most), wynikiem czego jest<br />
świadoma teraźniejsza rezygnacja z pierwotnego tytułu , a raczej hasła,<br />
traktowanego przeze mnie, jako pretekst do wyzwolenia uśpionej potrzeby<br />
ornamentu. Z mojego punktu widzenia, efektem finalnym owej kreacji<br />
wcale nie jest wspomniany cykl grafik, lecz raczej uświadomienie przyjemności<br />
samej kreacji; dotykania kreską wyobrażonego motywu ornamentu.<br />
<br />
<br />
Ukierunkowanie aktu twórczego na abstrakcyjny rysunek ornamentu,<br />
generuje każdorazowo kalejdoskop moich imaginacji (celową niedookreśloność,<br />
którą ujawnia określenie imaginacje tłumaczę synestezją i synkretyzmem<br />
powstających "wewnętrznych" myśli i obrazów). Jakoby rysowany ornament,<br />
zagłuszając bodźce świata zewnętrznego, analogicznie intensyfikował <br />
odśrodkowe podniety. W tym kontekście, nie bez znaczenia pozostaje <br />
monotonia formy, jaką jest ornament, a także precyzyjny charakter wykonania,<br />
powodujący długi czas kreacyjny. Specyfika formy ornamentalnej determinuje <br />
kontemplacyjne na nią ukierunkowanie, jednakże jest ono jedynie punktem wyjścia<br />
do dalszej fazy "imaginacyjnej". Zamierzeniem moim nie jest tu bynajmniej <br />
mechaniczna klasyfikacja. Określenie "faza" ma tu na celu jedynie skontrastowanie<br />
owej pierwotnej (kontemplacyjnej) funkcji, jaką niesie ze sobą realizacja ornamentu, <br />
z wspomnianym kalejdoskopem, którego projekcja obrazów dzieje się, de facto, <br />
tylko w mojej głowie. Kontemplacyjność samego ornamentu, choć niepodobna<br />
wyznaczać jakiegokolwiek porządku w tym kalejdoskopie, przeplata się bądź <br />
współwystępuje z aktem imaginacyjnym. W ten sposób stanowi odpowiednio<br />
moment wytchnienia lub skupienia, w kontekście owego aktu.<br />
<img align="left" src="http://img543.imageshack.us/img543/1562/11sztaluga.jpg" /><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Przybliżając specyfikę tworzenia ornamentu, nie mam na celu wyolbrzymiania<br />
jego znaczenia, w kontekście każdorazowego jego rysowania. <br />
Wyróżniam tu raczej jeden z moich sposobów kreacyjnych, podczas którego<br />
może się pojawić namiastka kolejnej realizacji plastycznej (lecz jak podkreślam,<br />
nie stanowi to jego właściwości permanentnej). Przedstawienie tegoż sposobu<br />
twórczego, choć zostało usytuowane w kontekście pierwszego cyklu prac graficznych<br />
, odnosi się zatem do wielu realizacji twórczych. Należy w tym miejscu <br />
dostrzec konotacje specyfiki tego rodzaju procesu twórczego, z wrażliwością astetyczną. <br />
Konstruowanie ornamentu jest bowiem tożsame, z astetycznie<br />
pojmowanym zawłaszczaniem przestrzeni. Twórczość plastyczna w ogóle,<br />
jako modulowanie formy, jest ściśle związana z astetyką. Osobliwe „dotykanie” <br />
różnorodnej formy, towarzyszy również każdej niemal czynności, poprzedzającej<br />
wykonanie matrycy (Mam tu na myśli mechaniczne czynności związane z blachą;<br />
szlifowanie, polerowanie, pokrywanie werniksem, przyklejanie kalafonii itp.).<br />
Astetyczna satysfakcja rodzi się także, w zwieńczającym pracę procesie drukowania.<br />
Zdaje się ona, poprzez wyłaniający się z „głuchej płaszczyzny” czerni lustrzany motyw<br />
mojego projektu, intensyfikować poczucie twórczego spełnienia. <br />
<br />
Uwolnienie ornamentu w poprzedniej pracy, dodatkowo uwrażliwiło moją percepcję<br />
na ten motyw. I z prądem tego entuzjazmu wypłynęła idea Rur (Industrial ornament). <br />
Z perspektywy czasu, jako pozytywny aspekt tej pracy, rysuje się jedynie<br />
pierwszy krok w „lawinie” jej realizacji. Choć praca nad tym cyklem graficznym<br />
trwała kilka miesięcy, i stanowi swoistą „czarną owcę” w moim twórczym dorobku,<br />
to najintensywniejsze i najbardziej osobliwe uczucie, zrodziło się właśnie<br />
na samym jej początku. Specyfika tego uczucia sytuuje się w polu estetycznego<br />
sentymentu, wyznaczonego ornamentalną jakością. Przypadkowo dostrzeżona <br />
ornamentalna forma mechanicznych elementów fabryki, wygenerowała,<br />
owiane świeżością, uczucie olśnienia. I zdaje się, iż to właśnie ta skrajnie pozytywna<br />
aura przyjemności estetycznej, uniemożliwiła dalsze modyfikowanie koncepcji.<br />
Zdrętwiałam i zachłysnęłam się masywem ornamentalnej formy, która,<br />
w przełożeniu na moją pracę, stała się karykaturalną reminiscencją<br />
tego wielkiego uczucia. Przerosła mnie, na ówczesnym etapie twórczym,<br />
powodując w kolejnych etapach moją niecierpliwość i zmęczenie. <br />
Wobec tych narastających negatywnych uczuć, ujawniała się moja<br />
nieumiejętność odpoczynku w procesie realizacji pracy. Implikowany w ten sposób,<br />
nieudolny „przyspieszony kurs” nabierania dystansu do własnej twórczości,<br />
napotkał niemałą trudność, wynikłą z mojej irracjonalnej upartości. <br />
Chociaż ów dystans nie został w pełni osiągnięty, praca ta jawi się <br />
w moim wspomnieniu, jako swoiste katharsis drogi twórczej, do kreacji <br />
kolejnych projektów.<br />
<img align="left" src="http://img715.imageshack.us/img715/2819/rury3.jpg" /> <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Ta twórcza „siermiężność” Rur, stworzyła pewną blokadę dla dalszych<br />
artystycznych działań. Niecierpliwie poszukiwałam kolejnej koncepcji pracy, <br />
która wyzwoliłaby mnie z tego marazmu. Jednak jałowość i „bezpłodność”<br />
tych poszukiwań, spowodowała moją ucieczkę w rysunek. I był to niejako przełom,<br />
dla tego środka wyrazu. Z udziałem już znanego mi uczucia olśnienia,<br />
dostrzegłam, multiplikowane przeze mnie rysunkowo, motywy tematyczne. <br />
Tak wyklarowana klasyfikacja tematów, pozwoliła na ich wyciągnięcie z płaszczyzny<br />
rysunku, dając początek ich dowolnym modyfikacjom. Rysunkowy motyw <br />
mieszkalnego wnętrza, w konfrontacji z spectrum możliwości graficznych, <br />
stanowił punkt wyjścia dla Wnętrz .<br />
<br />
<br />
Koncepcja pracy opierała się na iluzji przestrzeni, która była budowana<br />
poprzez sztuczne „rozszczepienie” planów kadru. Ażurowo potraktowany<br />
motyw drzwi bądź okna, w każdym z autonomicznych przedstawień <br />
konkretnego pomieszczenia, umożliwiał wgląd w kolejne wnętrze. <br />
Przedstawione pomieszczenia, zostały przeze mnie „umeblowane”<br />
kompilacją fascynujących mnie jakości. Drewnianą podłogę pokoju<br />
przykrywam ciasnym ornamentem dywanu, który fragmentarycznie<br />
„wciska się” pod przysadzistą wersalkę. Formą ławy, naruszam jego<br />
„jubilerską” materię. Przesadną przytulność pomieszczenia, potęgują<br />
„ładne” obrazki, powieszone na jego ścianie. Wykrojony w centralnym<br />
punkcie kompozycji, otwór drzwiowy, umożliwia wyjście z tego, <br />
niemal dusznego, pomieszczenia. Analogiczny przepych rysuje się <br />
w ornamentalnej płaszczyźnie łazienkowych kafelek kolejno spłaszczonego planu,<br />
niemal pochłaniających jego pozostałe elementy. Matryca wykonana<br />
dla każdego pomieszczenia, staje się głównym linearnym stelażem,<br />
na którym różnorodnie osadzona barwa, zmienia jego wystrój.<br />
Wielokrotny wydruk tej samej łazienki czy pokoju, jest przeze mnie<br />
beztrosko kolorowany pisakami. Nadaje to każdemu elementowi wnętrza<br />
charakter gadżetu, który zostaje dosłownie uwypuklony, przez wykonanie<br />
wybranych przedmiotów (takich jak, obrazek, kalendarz, czy firanka)<br />
w trójwymiarze. Taka separacja poszczególnych planów umożliwiła<br />
dowolne ich „tasowanie” w grze przestrzeni. Umożliwiła absurdalne sytuacje,<br />
w których pokój bezpośrednio otwiera się na krajobraz, a łazienkowe okno<br />
„wciska się” w okno sąsiedniego mieszkania.<br />
<img align="left" src="http://img442.imageshack.us/img442/931/dsc09224dtynyu.jpg" /><img align="left" src="http://img62.imageshack.us/img62/2118/dsc09223srgeg.jpg" /><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Motyw wyjścia z przestrzeni mieszkalnego wnętrza, potraktowany przeze mnie<br />
dosłownie, stał się jednocześnie punktem wyjścia, dla koncepcji kolejnej realizacji.<br />
Figlarnie wywróciłam na prawą stronę „podszewkę” mieszkania,<br />
tworząc Balkony (Enjoy!). Narzucająca się multiplikacja motywu balkonu,<br />
sprowokowała mnie do coraz intensywniejszego wyławiania go z tła miasta.<br />
Z biegiem czasu, w mojej świadomości, uwidoczniło się bogactwo „balkonowego”<br />
kadru. W tym bogactwie dostrzegłam powtarzalność balkonowych akcesoriów,<br />
które meblują to swoiste „przedłużenie” prywatnej przestrzeni mieszkalnej. <br />
Urzekła mnie budowana w ten sposób, specyfika reprezentacji, nadająca balkonowi<br />
funkcję „ołtarzyka” lokatorów danego mieszkania. Intrygująca jest <br />
idea gromadzenia i konkretnego komponowania owych przedmiotów. <br />
Wobec balkonowego kadru, stawiam retoryczne pytanie o „intencjonalność” <br />
jego osobliwego wyposażenia. Nadając maksymalnie uniwersalny charakter<br />
formie balkonu, starałam się wygłuszyć, budujące ją samą, atrakcyjne estetycznie<br />
jakości. Uśrednienie ornamentu balustrady, czy framugi okiennej,<br />
uwypukla tym samym, osobliwość balkonowych rekwizytów. <br />
Określając je ornamentem kreski i migotliwością barwy,<br />
utożsamiłam każdy z elementem kalejdoskopu tego kadru.<br />
Jednocześnie, mobilny charakter tych rekwizytów przeniesiony<br />
na moją pracę, otworzył ją na odbiorcę, i umożliwił mu „poruszanie”<br />
tym kalejdoskopem. <img align="left" src="http://img178.imageshack.us/img178/1117/pracagwna.jpg" /><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</span>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-64104555204537260242011-02-02T04:17:00.000-08:002011-02-02T04:17:03.210-08:00Rysunek jako główny środek artystycznego wyrazu*<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;">Oczywistym elementem edukacji artystycznej w ASP jest rysunek, który przywołuję w tym kontekście </span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;">jako przedmiot zajęć obowiązkowych. Owo instrumentalne potraktowanie tejże dziedziny sztuki,</span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"> oddaje moje początkowe ustosunkowanie się do niej, co unaoczniają pierwsze prace rysunkowe,</span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"> mające znamiona odrabianych szkolnych zadań. Pomijając tę niefrasobliwość mojego podejścia, </span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;">będącą być może jeszcze reminiscencją licealnych nawyków, podejmę próbę analizy jego ewolucji</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"> </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i>*fragment pracy magisterskiej "Antynomie wrażliwości estetycznej"</i></span> </span><a name='more'></a></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"> <br />
Domyślnym wydaje się fakt, iż owa przemiana nie była nagłym wynikiem<br />
konkretnego impulsu, lecz działa się w czasie, wyłaniając się z cienia mojej nieświadomości.<br />
Dokonując rewizji kontekstów, jakie miały na nią wpływ, chcę uniknąć ich wartościowania, <br />
mniemając tym samym, iż wiele z nich zostało przeze mnie nieświadomie w pamięci pominiętych. <br />
Mój pejoratywny stosunek do zajęć z rysunku, nie był jednak wynikiem braku zainteresowania<br />
tym środkiem wyrazu, co raczej niedojrzałym ustanowieniem absurdalnego podziału<br />
( nie funkcjonującego, o dziwo, w kontekście technik graficznych), <br />
na twórczość "szkolną" i "pozaszkolną".<br />
<br />
Obojętny stosunek do tej pierwszej, przy niedostatecznej świadomości owego faktu,<br />
sprowokował mnie do poszukiwań (w postaci zmiany konkretnej pracowni rysunku). <br />
Nie nadaję jednocześnie temu faktowi arbitralnego znaczenia w owej zmianie ustosunkowania,<br />
rezygnując tym samym z jej osadzenia w czasie. Dla opisywanej przemiany, fakt zmiany pracowni <br />
wydaje się istotny, przez pryzmat tendencji w niej panującej, na gruncie której możliwe stało się <br />
niejako samoistne jej spotkanie z moją "pozaszkolną" twórczością. Tendencją ową był dobór <br />
formatu arkusza papieru (standardowy wymiar A4), na jakim wykonuje prace <br />
przeważająca część studentów pracowni.<br />
<br />
Moje odnalezienie się w tej tendencji, owocowało stopniowym rozmyciem się<br />
tejże pierwotnie wytyczonej, bezpodstawnej granicy. Trudno mi wyrokować o proporcjach czynników: naśladowania i świadomego wyboru, które miały w całokształcie przemiany swój niewątpliwy udział. <br />
Wspólny mianownik, w postaci konkretnego formatu papieru, <br />
stopniowo w mojej twórczości rysunkowej, przybrał charakter pewnej stałej wartości. <br />
Stał się tym samym podłożem, dla wyrazu specyficznie percypowanego świata zewnętrznego,<br />
jak i wewnętrznych imaginacji. Z czasem podłoże to stawało się coraz bardziej stabilne, <br />
poprzez intensyfikację na nim moich działań twórczych. W toku tych działań zanikło <br />
jakiekolwiek poczucie „szkolnego” obowiązku rysowania. Biały arkusz, poprzez dogodną stałą wielkość, towarzyszy mi wszędzie, pozwalając na zapis wszelkich interesujących mnie jakości plastycznych. Prace rysunkowe, poprzez swą specyfikę, stanowią zatem raczej formę notatnika, niż szkicownika. <br />
Uwodzący oko kadr rzeczywistości, czy też wewnętrzne imaginacje, nie są ekspresyjnym <br />
szkicem ujmującym w pośpiechu ich istotę. Wprost przeciwnie, wątłym korytarzem<br />
wyznaczonym przez linie, odbywa się powolna transfuzja przedmiotu inspiracji,<br />
na płaszczyznę kartki. <br />
<br />
<img align="left" src="http://img843.imageshack.us/img843/3900/koay.jpg" /> <br />
Przegląd prac rysunkowych, przez pryzmat owego przedmiotu inspiracji, nakreśla pewien dość prozaiczny, a jednocześnie wzajemnie nieproporcjonalny, ich podział. Prozaiczność jego <br />
wyraża się, wyłonieniem (wyżej precyzowanych) inspiracji ze świata zewnętrznego, bądź też kreacją mojej wyobraźni. I wobec tego podziału, inspiracje zewnętrzne zdają się dominować, <br />
nad motywami wyobrażonymi, w moich pracach. Przyczyn tej dysproporcji upatruję we, wspominanej już wielokrotnie, wielości bodźców świata zewnętrznego. I ewidentnie, w ten sposób, zaznacza się ambiwalentny charakter tejże wielości. Specyfika mojego ustosunkowywania się do bodźców zewnętrznych, jest każdorazowo wyrażona rysunkiem. Filtr mojej wrażliwości, zawężając <br />
wielość tych bodźców do interesujących mnie estetycznie jakości,<br />
jednocześnie stanowi ich ogromną intensyfikację. W procesie budowania świadomości rysunkowej, zainteresowanie tematyczne stopniowo ukierunkowywało się na owe nie wyreżyserowane zjawiska. <br />
Wobec sztucznych układów „pracownianej” martwej natury, oko coraz częściej<br />
i dosadniej wyławiało, jej przypadkowy kontekst. Kadr papieru, coraz częściej zamykał w sobie, <br />
kable lamp oświetlających ową „sztuczną kompozycję”, czy mechanizm farelki ogrzewającej modelkę. <br />
Wyodrębnienie poszczególnych jakości z chaosu obrazowego, to proces, <br />
posiadający każdorazowo odmienne właściwości. Próbując tworzyć choćby cząstkową<br />
jego charakterystykę, oprę się na odczuciach do tej pory względem niego rozpoznanych. <br />
Wobec statyki martwej natury, paradoksalnie obserwuje jej „ożywienie w moim oku”. <br />
Mam wrażenie, iż to ona generuje proces tego wyodrębniania z chaosu, <br />
poprzez estetyczne uwodzenie mnie. Rysowanie, jest w tym kontekście, <br />
rodzajem niezobowiązującego „flirtu”. Jest wynikiem kuszenia mnie, <br />
przez ów przedmiot inspiracji. Naturalnie, kontekst sytuacyjny, determinuje zaistnienie<br />
tego flirtu. Zatem wszelka bariera uniemożliwiająca rysowanie, intensyfikuje<br />
estetyczne walory przedmiotu inspiracji. Z jednej strony, może to stanowić <br />
punkt wyjścia, dla budowania zupełnie nowych jakości, a rysunkowe dotknięcie<br />
owego przedmiotu, poprzez przedłużenie fazy uwodzenia, dostarcza tym większej <br />
„ulgi estetycznej”. Z drugiej strony, taka intensyfikacja, może rodzić frustrację, <br />
a przedmiot inspiracji jawi się, jako nachalny. Wygenerowana w ten sposób <br />
specyficzna złość, błędnie ukierunkowana zostaje na kontekst sytuacyjny,<br />
stanowiący barierę dla „flirtu”. <br />
<br />
Nieuniknione są sytuacje, w których estetycznie atrakcyjna forma, współwystępuje<br />
z obcymi mojemu oku „śmieciami estetycznymi”. Wobec takiego tła,<br />
rysowanie jest rodzajem „wyławiania” tej formy, „ratowania” jej z chaosu obrazów. <br />
<img align="LEFT" src="http://img833.imageshack.us/img833/1950/gaciem.jpg" />Stanowi, niejako empatyczne, „oswajanie” przestrzeni<br />
dla tego przedmiotu inspiracji. Proces rysowania utożsamiam niejednokrotnie, z rodzajem kontemplacji zastanej rzeczywistości. Kreską poznaję każdy istotny estetycznie jej element. Owa specyfika rysowania świadczy o jego synonimiczności <br />
z przeżyciem estetycznym. Kontemplacja rysunkowa, jest rodzajem porządkowania owego chaosu zewnętrznych obrazów, poprzez akcentowanie, gradację pewnych walorów estetycznych. Takie podejście do rysowania, implikuje swoistą sterylność warunków,<br />
w jakich ów proces się odbywa. Stałym i podstawowym warunkiem jest ów format A4, natomiast proporcje pozostałych , równie istotnych, są, każdorazowo modyfikowanym, kompromisem. Jest on pewnym balansem moich potrzeb, do kontekstu zastanej sytuacji i jej siły działania estetycznego. </span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Działanie to, jest wyznaczone przez miejsce<br />
do pracy twórczej, zdeterminowane z kolei ulokowaniem danego<br />
przedmiotu inspiracji. Konfrontacja moich rysunków z widzem,<br />
uświadomiła mi ich intymny charakter. Dziwnie ambiwalentnie odczuwam wstyd,<br />
ukazując rysunkowo koronkę mojej bielizny. <br />
<br />
Wspomniane porządkowanie, jest również domeną prac rysunkowych, w kreacji których dominuje wyobraźnia. Podział ten zaznacza jedynie pozornie granicę na rysunki z natury i z wyobraźni. </span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Te drugie jednak, paradoksalnie,<br />
<img align="left" src="http://img246.imageshack.us/img246/5725/tancerka.jpg" />jeszcze bardziej dosłownie, dotykają bodźca zewnętrznego. Rysunkowe imaginacje , budowane są bowiem, najczęściej na różnorodnych odpadach, czytanych przeze mnie, jako jakości estetyczne. Kreska, prowadzona wyobraźnią, stara się niwelować ich przypadkowość. Okiełznanie ich spontaniczności, daje poczucie kontroli i ujarzmiania ekspresji obrazów rzeczywistości. Owa kreska, jednocześnie zamyka, to nieskończone ujście dla wyobraźni, jakie stanowi każda spontaniczna plama. Jeśli plama pozostaje niedookreśloną, co jest determinowane kontekstem w jakim występuje, rodzi się, wcześniej już opisywana, frustracja. Uczucie to jest wzmagane, przez nieustannie pobudzaną wyobraźnię, której imaginacje często przejmują kontrolę nad życiem codziennym. W ten sposób uwidacznia się moja potrzeba statyki, w kontekście wszechobecnego ruchu świata zewnętrznego. Osobliwe podejście <br />
do spontanicznych przestrzeni, nakreśla konotacje z uczuciami astetycznymi,<br />
jakie towarzyszą tej kreacji.<br />
<br />
Generalnie cała specyfika procesu rysunkowego, zdaje się być naznaczona<br />
przez owe uczucia. Pierwotnie, wobec bieli kartki, pojawia się kreska, która wlewa się<br />
w jej płaszczyznę, czarnym atramentem żelowego długopisu. I właśnie tak linearnie <br />
wydzielone, pomniejsze przestrzenie, tworząc szkielet kompozycyjny, prowokują<br />
do „zabudowania” każdej z nich, płaszczyzną barwy. <br />
Specyfika flamastra; czystość jego pigmentu i niezmienność śladu,<br />
jaki zostawia na papierze, pozwala najpełniej odczuwać przestrzeń,<br />
uprzednio ograniczoną linią. Stałe parametry narzędzia<br />
powodują jednocześnie poczucie pełnej nad nim kontroli.<br />
Wobec różnorodności kształtu zakreślonej przestrzeni, dają mi<br />
nieskończoną możliwość obejmowania jej, plamą. A czysty,<br />
cukierkowy kolor wzmaga wrażenie pochłaniania rysowanego kadru,<br />
wszystkimi zmysłami. Apetyt zostaje zaspokojony.<br />
<br />
Podobnie, jak w przypadku tworzenia ornamentu, tak i w procesie rysowania,<br />
generowane są owe wewnętrzne imaginacje. Tu jednak, wyraźnie czerpią<br />
ze świata zewnętrznego. Porządkowanie kadru, będące rodzajem pewnego<br />
zagłuszania chaosu zewnętrznego, dostarcza mojej wyobraźni konkretnych<br />
jakości plastycznych. Jako, że ornament stanowi jedynie wycinek tej estetycznej<br />
rzeczywistości, nie sposób werbalnie oddać złożoną specyfikę owych imaginacji<br />
w procesie rysunkowym. Ilość linii budująca kadr, zdaje się być współmierna,<br />
do ilości dróg, jakimi podążają moje myśli w tym procesie. </span></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-1727073648974775502011-02-02T04:10:00.000-08:002011-02-02T04:17:40.261-08:00Wyzwanie pracy dyplomowej*<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Moja uwaga skierowana na drugiego człowieka, przez pryzmat studenckich<br />
prac graficznych, odbiła się refleksem, którego wiązka „padła” na moją osobę. <br />
W kontekście zamknięcia konkretnych etapów mojego życia , wiązka przerodziła się <br />
w oślepiające pytanie: „co dalej?”. Pytanie to implikuje jednocześnie<br />
konieczność podsumowania „siebie”, która stanowi <br />
„motor” rozważań tej pracy. Klarujące się w ten sposób wytyczne, <br />
„poruszyły” domino, które szybko i na długo, zostało zablokowane<br />
przez niewspółmiernie wielki, w stosunku do reszty elementów, „klocek” lęku.<br />
Uświadomienie jego istnienia, wobec niemożności nazwania go, determinowało<br />
próbę sprecyzowania budujących go składników. </span><br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i>*fragment pracy magisterskiej "Antynomie wrażliwości estetycznej"</i></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i><a name='more'></a> </i></span> </span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: justify;"><br />
<span style="font-size: small;">Z perspektywy czasu mogę określić, iż rozbudowane fundamenty owego lęku <br />
tworzy silna kompilacja składników mojego świata, ze światem zewnętrznym. <br />
Do „betoniarki”, podczas jego „budowy”,<br />
został „wrzucony”;chaos moich, zagłuszających się wzajemnie pomysłów, <br />
generowanych wrażliwością, doprawiony dotychczasowym dorobkiem twórczym. <br />
Wielość bodźców świata zewnętrznego, przywoływana przeze mnie niczym <br />
negatywna mantra, cementuje solidnie tą zaprawę. <br />
A ruch betoniarki determinują, <br />
wciąż narastające, wyzwania dorosłości. <br />
<br />
Rozpoznanie składników tych fundamentów, umożliwiło mi „prześwietlenie” murów<br />
całej „budowli” strachu, niemal po dach. Rozpoznałam w nich pojedyncze<br />
abstrakcyjnie i szeroko rozumiane zjawiska, przed którymi wielokrotnie, w swym życiu,<br />
uciekałam. „Zabudowana” tym murem strachu, panikuję przed tym<br />
co nieznane, spontaniczne, nie – moje. Istnienie nieznanego, uwypukla jednocześnie,<br />
moją niewiedzę. Niewiedza natomiast generuje błąd, który staje się niejednokrotnie <br />
i nieprzewidywalnie, moim udziałem. Groźba potencjalnego błędu, w każdej życiowej sytuacji,<br />
kreuje poczucie niepewności. Natomiast dopuszczenie się tego błędu,<br />
powoduje rozczarowanie sobą. Brak samoakceptacji odradza się, wobec zdemaskowania<br />
mojej niedoskonałości, przez drugiego człowieka.<br />
<br />
Mozolnie wytłuszczona pajęczyna strachów, osiada zatem, wobec konfrontacji<br />
z drugim człowiekiem. Strachy intensyfikują się współmiernie, do znaczenia<br />
danej konfrontacji. I w związku z tym, forma obrony pracy dyplomowej, której wynik<br />
jest zależny również od tej konfrontacji z drugim człowiekiem, uaktywnia ich kwintesencję.<br />
Jest bowiem oficjalną formą, potencjalnego zdemaskowania mojej niedoskonałości; niewiedzy.<br />
Wyobraźnia, napędzana tym strachem zaczęła nerwowo wypluwać koncepcje, które<br />
miały na celu udaremnić tą dekonspirację. <br />
<br />
<br />
Imaginacje momentu obrony pracy, jako „obrony siebie”,<br />
przy całej swej różnorodności, niezmiennie posiadały; aktora, scenę i widzów. <br />
Niewątpliwie konfiguracja ta, przypisuje mi rolę aktora. A specyfika tego „teatru”, <br />
umożliwia widzowi, czynny w nim udział. W ten sposób widz staje się „współ – aktorem”. <br />
Nieznajomość kwestii, jaką wypowie, potencjalnie burzy, sens mojej kwestii. <br />
I wobec spontanicznego charakteru całego scenariusza, sytuuje się moja panika. <br />
Podsumowujący charakter pracy teoretycznej, zdaje się być defensywną formą obrony. <br />
Degradując swoje niektóre cechy czy dokonania, próbuję wyprzedzić<br />
demaskujące spojrzenie widza. Daje mi to jednak nikłe poczucie bezpieczeństwa. <br />
<br />
Nie mogąc przewidzieć reakcji widza, skupiłam się na formie scenografii,<br />
za którą mogłabym się ukryć. Wzbraniając się przed całą tą wizją solowej gry na scenie, <br />
chowałam się niejednokrotnie w moim rysunkowym świecie.<br />
Ostentacyjnie „weszłam” dużym formatem kartki, <br />
w jeden z moich rysunków. To banalne powiększenie, uwypukliło bezpieczeństwo,<br />
emanujące z rysowanych przeze mnie motywów. Świadomość ta spowodowała, <br />
iż w świecie tym, analitycznie zaczęłam szukać rekwizytów, które mogę <br />
„wnieść” na scenę. Ten analityczny wgląd, umożliwił dostrzeżenie <br />
multiplikowanych rysunkowo przedmiotów, budujących bezpieczeństwo przestrzeni, <br />
w których są ulokowane. To właśnie te przedmioty, jako osobliwe atrybuty danej przestrzeni, <br />
stanowią o jej własnościach. A rysunkowe ich powielanie, było, dotychczas nieświadomą <br />
mantrą, budującą mój spokój. Skoro dotknięcie kreską przedmiotu inspiracji,<br />
pierwotnie oswaja cały jego kontekst przestrzenny, to analogiczne powtórzenie tego zabiegu,<br />
intensyfikuje to doznanie. Jednocześnie jest moją osobistą rewizją oglądu tego przedmiotu, <br />
wobec niuansów jego zmienności, wyznaczanych przez aspekt światła oraz mojego ruchu<br />
względem tego przedmiotu. Pomimo tego niuansu, przedmiot taki stanowi stałość, <br />
wobec zmienności i nieprzewidywalności bodźców świata. Co niewątpliwie wzmacnia, <br />
generowane przez niego, poczucie bezpieczeństwa. Selekcja konkretnych przedmiotów, <br />
spośród wszystkich, występujących w tych bezpiecznych dla mnie przestrzeniach, <br />
jest determinowana moją wrażliwością estetyczną. Atrakcyjność powielanego przedmiotu, <br />
jawi się w kontekście, posiadanej przez niego, a bliskiej mi, jakości estetycznej. <br />
Takie wyposażenie przedmiotu, nobilituje go do rangi symbolu danej przestrzeni. <br />
Wrażliwość nie wybiera jednak tych doskonałych estetycznie, pozostawiając mi w tym polu <br />
możliwość rysunkowego dopowiedzenia. <br />
<br />
Siła oddziaływania oglądu przedmiotu, na przestrzeń, w której się znajduje, <br />
zrodziła koncepcję skonfrontowania jej, wobec obcości „teatralnych desek”. <br />
Wgląd w moje bezpieczne przestrzenie, przez pryzmat rysunków, „wypożyczył”<br />
konkretne przedmioty, do tej teatralnej scenografii. Jednocześnie, dla niwelowania <br />
ogromu mojego strachu, mianownik wspólnej przestrzeni, tworzą „przedmioty”<br />
naturalnej wielkości. Jest to, de facto, wyolbrzymienie, wobec ich rysunkowych przedstawień.<br />
Pchnięta strachem, w ocean nieprzewidywalności, dryfuję,<br />
„trzymając się” ich kurczowo. <br />
<br />
Specyfika grafiki, umożliwiła wykorzystanie matrycy, jako „stelaża” danego przedmiotu, <br />
na którym „osadzam” i dopowiadam jego zmienny ogląd. <br />
Kojarząc każdy przedmiot, z przypisaną mu, w mojej „estetycznej pamięci”, <br />
jakością, poddaję go modulacji, względem niej. Taka kreacja, osobliwie odrealnia <br />
jego wizerunek, „wpisując” go, jako znak, w „język” <br />
mojej estetycznej wrażliwości. Wobec czego, przedstawienie danego przedmiotu, <br />
zdaje się być akcentem konkretnej jakości. <br />
<br />
Czajnik „świeci” intensywnością żółci, „miękkość” różu <br />
odrealnia monumentalność fotela, lustro „zarysowuje” swą sylwetkę<br />
ornamentem grubej kreski, a paproć żywo drży fluorescencją zieleni. <br />
Kompilacja tych przedstawień podkreśla prymarność barwy, wyznaczaną <br />
przez moją wrażliwość. Arkusz papieru, w który wdrukowuje ten zbiór<br />
akcentów estetycznych, „okala” go rezerwą bieli. <br />
Stanowi to podkreślenie „znakowego” charakteru danego <br />
przedstawienia przedmiotu i nie „wkleja” go permanentnie<br />
w oswajaną przestrzeń, umożliwiając jego zastosowanie, wobec kolejnej. <br />
Pierwotnie wyłowiona „siła” danego przedmiotu, została <br />
zaskakująco zintensyfikowana, w procesie realizacji graficznej. <br />
Poczucie bezpieczeństwa, „rosło” przede wszystkim, <br />
poprzez „kontemplacyjne spowicie” każdego przedmiotu, <br />
wszelkimi czynnościami graficznego warsztatu. Dodatkowym „nawozem”, <br />
stały się, wszechobecne; wydruki komputerowe, szkice, makiety i zdjęcia owych przedmiotów. <br />
Rozsiewane „roboczo” w tych przestrzeniach, niemal dosłownie, <br />
„mieszały” ich wspólny odcień bezpieczeństwa. Umożliwiona matrycą, <br />
multiplikacja przedmiotu, nadaje zbudowanej tak scenografii, uniwersalny charakter. <br />
Atrybuty tego azylu, obwarowane taką siła, wobec swej potencjalnie nieograniczonej ilości, <br />
mogą „meblować” każdą „obcą” przestrzeń.<br />
I jestem gotowa w niej stanąć, nawet jako aktor.</span></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-87471851390007712382011-02-02T04:02:00.000-08:002011-02-02T04:04:38.695-08:00Sensualne doświadczanie (w) przestrzeni<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">W Galerii Piekary oglądamy aktualnie drugą część pośmiertnej retrospektywy<br />
Andrzeja Pawłowskiego. Oglądamy – i z kuluarów wernisażu wiem – że chcemy dotykać. Niezwykle sensualnie działają bowiem na widza przestrzenne formy eksponowane pod hasłem „Zapisy (w) przestrzeni”. Lecz ja nie chciałam dotykać.</span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b><a name='more'></a> </b>Przynajmniej nie tego co większość. Namacalność form była dla mnie <br />
nazbyt oczywista. Chaotycznie krążyłam pośród powtarzalnych wypukłości obrazów<br />
i rzeźb. Mój wzrok jednak stale powracał do obrazu, który mnie tu przywiódł.<br />
Dzieło, którego reprodukcja widniała na zaproszeniu, prezentowane jest<br />
na wystawie w sąsiedztwie drugiego, formalnie podobnego. <br />
<br />
Nie znam technologicznych kulisów powstawania malarskich realizacji<br />
z cyklu „Powierzchnie naturalnie ukształtowane”, którego obraz jest fragmentem. <br />
Wiem jedynie, że docelowo, są to dwuwymiarowe minimalistyczne kadry. <br />
I to właśnie one, na przekór swej formalnej płaskości, są najbardziej przestrzenne.<br />
Ich siła tkwi w subtelności gestu, jaki zdaje się przenikać przez płótno<br />
w kierunku widza. Obraz mnie dotknął. I tylko on jeden. Reszta prac <br />
powodowała rozczarowanie kuratorską koncepcją wystawy. Niefortunne zderzenie<br />
tej sensualnej subtelności z toporną materią pozostałych prac, zdegradowało <br />
te drugie. A znikoma ekspozycja upatrzonego cyklu obrazów wzbudziła mój niedosyt.<br />
<br />
Mnie obraz dotknął – reszta obrazy dotykała. Tak czy inaczej założenie artysty się spełniło. <br />
Relacja dzieło – odbiorca została nawiązana. I dalej, w myśl Pawłowskiego,<br />
analizowana przez samych odbiorców. Prowokacja do aktywnego uczestnictwa<br />
w odbiorze dzieła została zasygnalizowana w teoretycznych<br />
rozważaniach artysty o synonimicznym do cyklu tytule<br />
„Forma naturalnie ukształtowana”. <br />
Intencje Pawłowskiego w tym aspekcie wydają się słuszne. <br />
<br />
Dyskusyjna jest jednak inna myśl wypływająca z jego tekstu. Artysta porównuje<br />
twory ludzkie do tworów przyrody. Według niego, wynik takiego zestawienia<br />
dowodzi ułomności człowieka. Wniosek ten już stwarza pole do rozmowy. <br />
Jednak prawdziwą dyskusję rodzi podejście artysty do procesu tworzenia. <br />
Usiłuje on zwerbować właściwości działań natury do swojej artystycznej kreacji.<br />
Jego dzieła powstają niemal samoistnie, uwarunkowane prawami natury. <br />
Praca przybiera określony kształt w momencie wlewania masy gipsowej<br />
do płóciennych worków. Zdaniem artysty, nadaje to procesowi twórczemu<br />
autentyczności. Tak spreparowane emblematy natury tworzą niewątpliwie<br />
jakiś nowy kuriozalny twór. Mam jednak spore wątpliwości czy ten zamierzony<br />
przypadek ma jeszcze coś wspólnego ze spontanicznością natury. </span><br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLu4HWsqbg4VtVcszuJN0v0o_4AExasgQiwmgXdZrExf1ibyG1_n76HGkZ6k1rQqOY8XUF7TNhlgzqP0ANYBZDqeXdLSqhVnottt34f-A0SsO1fNXNUAsMGNaXqH6C_lAOvj4pXThfuRk/s1600/pawlowski.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLu4HWsqbg4VtVcszuJN0v0o_4AExasgQiwmgXdZrExf1ibyG1_n76HGkZ6k1rQqOY8XUF7TNhlgzqP0ANYBZDqeXdLSqhVnottt34f-A0SsO1fNXNUAsMGNaXqH6C_lAOvj4pXThfuRk/s1600/pawlowski.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Andrzej Pawłowski "Forma naturalnie ukształtowana"</td></tr>
</tbody></table></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-12435717282456896792011-02-02T04:00:00.000-08:002011-02-02T04:32:47.470-08:00Odwracanie kota ogonem<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Do 21 stycznia w Starym Browarze w Poznaniu trwać będzie wystawa <br />
dzieł Tadeusza Kantora i Piotra Uklańskiego. Przy tej okazji,<br />
Kurator warszawskiego Centrum Sztuki Współczesnej, Stach Szabłowski,<br />
na łamach czasopisma „Zwierciadło”* , opisuje twórczość tego drugiego. <br />
A opis ten ma zabarwienie jak najbardziej pozytywne. <br />
Czy nawet za bardzo pozytywne (?)</span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a name='more'></a>Szabłowski w jednostajnym zachwycie wymienia kolejne dzieła Uklańskiego,<br />
próbując budować charakterystykę jego geniuszu. Zdaje się jednak tonąć <br />
w morzu tych superlatywów, które niepostrzeżenie przeobrażają się<br />
we wzburzone fale. Nie przeczę bynajmniej, że specyfika prac Uklańskiego<br />
została trafnie zobrazowana. Natomiast zdecydowanie chybiona<br />
w wykonaniu Szabłowskiego jest autokorekta <br />
napisanego tekstu. Pośród wszelkich, patetycznych metafor <br />
najbardziej adekwatna to… „odwracanie kota ogonem”. <br />
Ot, co czyni Szabłowski z każdym własnym słowem krytyki <br />
odnoszącym się do twórczości Uklańskiego. Wśród tej słownej apoteozy<br />
„wyławiam” przede wszystkim wieloznaczność, która permanentnie opisuje, <br />
piórem Szabłowskiego, twórczość Uklańskiego. Wieloznaczność, wynikająca<br />
ze „starannego unikania przez artystę odpowiedzi na pytania”, stanowi <br />
wedle Szabłowskiego, oznakę kunsztu. Wątpliwe. A już kilka zdań dalej, <br />
zupełnie degraduje jej patos i tym samym sens twórczości Uklańskiego. <br />
<br />
„Używanie czystej formy, pozwalanie jej napełnić się różnymi treściami”<br />
brzmi niczym horrendalna wymówka. Przemyślenia Szabłowskiego, <br />
przypieczętowane taką sentencją, dowodzą merytorycznej próżni<br />
prac Uklańskiego. A kpiną wydaje się afirmacja ostatniej jego pracy,<br />
„The Year We Made Contact”, która wedle Szabłowskiego, <br />
ma siłę zagrozić klasyce Kantora. Przy czym rzekoma siła<br />
drzemie w deficycie znaczeniowym pracy oraz oryginalności<br />
„wyłowienia” formy tkaniny, jako reliktu przeszłości. <br />
Po wtóre, wątpliwe.<br />
<br />
Ostateczne harakiri popełnia Szabłowski, przytaczając cytat z filmu artysty: <br />
„(…) to nic nie znaczy, ale ty o tym nie wiedziałeś”. <br />
<br />
Vice versa, Panie Szabłowski!</span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><br />
<i style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">*„To nic nie znaczy”,Stach Szabłowski, w: Zwierciadło nr 12(1970)</i>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-50994272918880485532011-02-02T03:58:00.000-08:002011-02-02T03:58:41.103-08:00Autorytet paraliżuje - refleksja po wykładzie Baumana<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Rozczarowanie i wstyd, to słowa, które opisują moje wrażenia<br />
po wtorkowym wykładzie Zygmunta Baumana w poznańskim Uniwersytecie Artystycznym. <br />
Pierwsze odczucie tyczy się merytorycznej strony wykładu, która ni trochę<br />
mnie nie zaskoczyła. Wykład był poprawny. Ponieważ słuchaczami byli adepci sztuki<br />
i młodzi artyści, jego temat stanowiła kultura. Podejście Baumana do tego tematu <br />
było roczarowująco przewidywalne. </span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a name='more'></a>Trójetapowe rozumienie pojęcia kultury, uwarunkowane historycznie, <br />
zostało niewątpliwie klarownie przedstawione. Rzeczowy referat <br />
prezentujący pojmowanie kultury; od oświecenia do czasów współczesnych,<br />
przywoływał wielokrotnie cytaty myślicieli danych okresów. A teraźniejszość?<br />
Bez zaskoczenia „płyniemy w nowoczesności” zachłystując się kulturą <br />
pojawiającą się wszędzie, jako produkt konsumencki. Wszystko to stanowi<br />
jak najbardziej trafną ocenę; uświadamia transfer konsumenckich zwyczajów<br />
na pozostałe dziedziny życia. Tylko czemu po stokroć powtarzane? <br />
Czyżby powtórzenie wzmagało silę rażenia? Czyżby pan Bauman mniemał, <br />
iż w natłoku informacji, nie dotrze do nas jego słowo? Momentami niemal<br />
wydaje się, że w swoje wypowiedzi wkleja szablonowe już autorskie sformułowania.<br />
Mówiąc o nadmiarze potrzeb, o przesyceniu konsumenckiego „rynku egzystencji”,<br />
mówiąc o tym po wtóry, sam się w ów przesyt wpisuje. Ubieranie myśli, kolejno<br />
we wszystkie synonimy, zdaje się być czysto estetycznym działaniem.<br />
Raz wystarczy.<br />
<br />
Co do wstydu. To odczucie zostało ukierunkowane na słuchaczy wykładu,<br />
czyli rykoszetem, również na mnie. Wstyd mi za siebie, że milczałam,<br />
gdy spotkanie dobrnęło do etapu pod tytułem „pytania do Gościa”. <br />
Wstyd mi, że nie zneutralizowałam tego kwaśnego odczynu wypowiedzi <br />
samozwańczych reprezentantów artystycznego świata (przynajmniej tego, <br />
znajdującego się na sali). Repetowanie myśli przez pana Baumana, było niczym,<br />
wobec bełkotu zachłyśniętej jego autorytetem publiki. Dla nie wtajemniczonych<br />
kolegów artystów (zgromadzonych tam w owo wtorkowe popołudnie);<br />
Zygmunt Bauman to wybitny socjolog, filozof, eseista, ale nie wróżbita,<br />
psychoterapeuta czy artysta. Cóż za druzgocąca charakterystyka<br />
poznańskich artystów musiała nastąpić w jego oczach, kiedy pytaliśmy go<br />
o przyszłość świata, przepis na sztukę lub próbowaliśmy się z nim „skumplować”,<br />
nobilitując jego amatorską pasję fotograficzną. Czyżby autorytet paraliżował<br />
samodzielne myślenie, sklejając nas w szarą artystyczną masę, niemo czekającą<br />
na współrzędne do kolejnego kroku? Ależ nie, po chwili nastąpił donośny galop<br />
w stronę mistrza…<br />
po autografy…</span></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-68546793822613960462011-02-02T03:57:00.000-08:002011-02-02T03:57:22.219-08:00Wyzwanie wolności<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Prosta sprawa; absolwentka Akademii Sztuk Pięknych (obecnie: Uniwersytet Artystyczny)<br />
ma scharakteryzować środowisko uczelni, w którym wyrosła. <br />
Zdawałoby się, że to, co najwyraźniej widzę, jest najprostsze do opisania.<br />
Nic bardziej mylnego. Nadmierny zoom potrafi zdeformować odczyt obrazu,<br />
i z pewnością wyklucza panoramiczne spojrzenie. Tak więc teraz, <br />
sprowokowana postawionym przede mną zadaniem, z całych sił próbuję <br />
zrobić „odejście”, aby naszkicować „proporcje” środowiska” poznańskiej ASP* .</span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a name='more'></a>Trudność w ich wymierzaniu ujawnia się także, poprzez brak punktu odniesienia;<br />
podejrzewam, że przynajmniej częściowo, „rysunek” charakterystyki, <br />
będzie paralelny względem opisów innych uczelni artystycznych. <br />
Szkic mój zacznę od struktury uczelni, wyznaczającej konstrukcyjne linie,<br />
które umożliwią mi nakładanie kolejnych warstw nasycających<br />
jakże dynamiczny jej obraz. <br />
<br />
I już pierwsze kreski zaznaczają kształt antynomii, która odciska swe piętno<br />
na całym procesie studenckiej edukacji artystycznej. Sprzeczność, której <br />
nie sposób się wyzbyć, jest udziałem każdej, tego typu, uczelni. <br />
Wielki zgrzyt słychać już w samej nazwie uniwersytet artystyczny<br />
i nie jest to bynajmniej nieudolność jej autorów. Instytucja szkoły <br />
jest w tym przypadku bowiem spowita ogromem enigmatycznych pojęć,<br />
które tworzą jej trzon. Pojęcia takie jak artysta, dzieło sztuki, sztuka, <br />
zostają z konieczności zaprzęgnięte do sformalizowanego procesu edukacji. <br />
Antynomia ta warunkuje nieustanny balans procesu dydaktycznego.<br />
Zarówno pedagodzy jak i studenci zobligowani są <br />
do wysublimowanego redefiniowania pojęć związanych z edukacją artystyczną.<br />
Ów balans, wyraża się zatem, w formie kompromisu pomiędzy normatywnością<br />
szkoły a indywiduum potencjalnego artysty. I na płaszczyźnie tego kompromisu<br />
rodzi się ów specyficzny klimat uczelni artystycznej. Ta niekonwencjonalność <br />
dydaktyczna, odczytywana często „z zewnątrz” jako nieograniczona swoboda <br />
studenta, w rzeczywistości stanowi dla niego ogromne wyzwanie. <br />
Brak jednoznacznych kryteriów oceny, nienormowany czas zajęć praktycznych<br />
czy dowolność użycia środków wyrazu, narzucają studentowi obowiązek<br />
samodyscypliny. Są jednak konieczne do krystalizowania indywidualności studenta.<br />
Ten swoisty ocean wolności, zawiera wprawdzie boje i punkty odniesienia, <br />
w postaci programów dydaktycznych pracowni, lecz to nie jest gwarantem <br />
nabycia zdolności pływackich. ASP częstuje bogactwem jakości plastycznych, <br />
ale czy student je zje i jak strawi, to zależy, nawet nie tyle od niego samego,<br />
ale od jego wrażliwości estetycznej. Wobec tych niejednoznaczności, <br />
owa wrażliwość stanowi jedyne, jakże niewymierne, kryterium przyjęcia na studia <br />
artystyczne. I nie trudno tu o uchybienia podczas dokonywania wyboru. <br />
Ukończenie ASP, nie jest zatem jednoznaczne z byciem artystą.<br />
<br />
<br />
<br />
Na takim szkicu konstrukcyjnym, paradoksalnie dość efemerycznym, <br />
osadza się cała paleta osobowości ASP, nieustannie wzbogacana o nowe odcienie.<br />
I pomimo, ze na obrazie tym mieszają się wszystkie barwy, jego tonacja<br />
nie jest achromatyczna. Pigment niemal każdej osobowości jest bowiem <br />
zbyt intensywny, by być pochłoniętym przez tłum. Co więcej, w ASP nie ma tłumu,<br />
nie ma szarości; jest zbiór cekinów indywidualności, które kreują <br />
jej kalejdoskopowy obraz. Jest to osobliwe perpetum mobile; indywiduum czerpie<br />
i daje, określając dynamikę obrazu poznańskiej uczelni. <br />
I bynajmniej nie jest to op-artow’ska iluzja. <br />
<br />
Ten eklektyzm osobowości intensyfikowany jest przez różnorodność <br />
społecznego i topograficznego podłoża, na którym wyrośli młodzi adepci sztuki.<br />
Pedagodzy ASP, jak i pozostałych artystycznych uczelni, pracują zatem <br />
z bardzo kruchym materiałem wrażliwości studenta. A cała dydaktyka polega<br />
na subtelnym rozciąganiu tej swoistej trampoliny kreatywności. Rozwój artystyczny,<br />
który potencjalnie jest udziałem całego środowiska ASP** , bazuje zatem<br />
na stymulowaniu ekshibicjonizmu wyobraźni. <br />
<br />
<br />
W dynamikę tego obrazu uczelni wpisuje się cykliczne wyławianie <br />
akcentów barwnych; osobowości artystycznych. Rozpoznanie owych dominant<br />
kolorystycznych odbywa się na płaszczyźnie, niefortunnie, acz z konieczności,<br />
nazwanej konkursem. <br />
<br />
Konieczność dopingowania tych jaskrawych osobowości, dostrzegła Maria Dokowicz,<br />
fundując w swoim testamencie coroczne stypendium dla najzdolniejszego<br />
poznańskiego absolwenta. W ciągu trzydziestu lat istnienia konkursu,<br />
jego forma ewaluowała, aż do obecnej; zawartej w dwóch etapach. <br />
W pierwszym, kierownicy katedr, po zapoznaniu się z pracami dyplomowymi <br />
wszystkich studentów, typują jednego, jako przedstawiciela swojego kierunku. <br />
Natomiast w drugim etapie, podczas wystawy prac dyplomowych finalistów,<br />
Senat uczelni wybiera Laureata konkursu. Moje wątpliwości budzi specyfika pierw<br />
szego etapu, zmieniona raptem dwa lata temu. Słuszne jest, iż to Dziekan<br />
wybiera przedstawiciela kierunku, pod warunkiem jednak, że orientuje się<br />
w aktywności artystycznej wszystkich studentów z katedry. Wszak Laureat <br />
ma wyróżniać się nie tylko znakomitą pracą dyplomową, ale również <br />
aktywnością artystyczną podczas całych studiów. Tyle mojej subtelnej wątpliwości.<br />
Prawdziwie bowiem deprymujący jest fakt, iż w pierwszym etapie konkursu<br />
dochodzi do brutalnej selekcji dyplomantów, przez pryzmat środków wyrazu<br />
artystycznego, jaki wybrali (decydując się na dany kierunek studiów). <br />
Tym sposobem konkurs zdaje się przeobrażać, w sztuczny plebiscyt kierunków<br />
uczelni. Wybór powinien się dokonywać, tak jak kiedyś, względem poziomu<br />
artystycznego prezentowanego przez absolwentów, a nie funkcji <br />
przedstawiciela kierunku. <br />
<br />
<br />
Wybór finalistów, na bazie tej siatki regulaminowej, ujawnia niuanse <br />
dysproporcji między poziomem artystycznym poszczególnych prac. Aczkolwiek,<br />
z perspektywy obserwatorów wystawy, prezentuje różnorodność środków<br />
artystycznego wyrazu. Realizacje dyplomowe, przy całym tym zróżnicowaniu, <br />
posiadają punkty wspólne, które, w formie precyzyjnego gestu, określają <br />
stylistykę obrazu poznańskiej uczelni. Punkty te opierają się o merytoryczny aspekt <br />
prac dyplomowych. Zostały nakreślone wiązką spojrzenia poszczególnych <br />
dyplomantów, ukierunkowaną na ten sam obszar tematyczny. I tak, <br />
pod lupę artystycznych „badań” weszło szerokie pojęcie obrazu i siły jego <br />
oddziaływania. Ela Cios, absolwentka Scenografii, poszukuje nowej wartości<br />
artystycznej w obrębie języka mass-mediów. Fragmentaryczne wymazywanie <br />
przez autorkę, pigmentu zadrukowanej powierzchni, „rozpuszcza nadmiar sensu(…); <br />
daje wytchnienie, oddech na rodzące się emocje” *3. Sylwia Tomasik, czerpie malarską <br />
inspirację z internetowych fotografii opuszczonych, niedokończonych budynków.<br />
A w swojej pracy teoretycznej rozwodzi się na temat „rzeczywistości” obrazu. <br />
Natomiast absolwentka Edukacji Artystycznej, Dominika Miakisz, <br />
w swoich dwóch parafrazach filmowych, tworzy kolaż atrybutów lat 50 – 60 tych<br />
z współczesną technologią cyfrowego obrazu. <br />
<br />
Relacje sztuki i pamięci, w znaczeniu zbiorowym, czy nawet masowym, <br />
stają się punktem zbieżnym w pracach Hanny Chudy i Pawła Stepanow, <br />
absolwenta Edukacji Artystycznej. Hanna, przedstawicielka Katedry Bioniki, <br />
stara się na bazie emocji, stworzyć koncepcję przestrzenną dla dawnego obozu<br />
hitlerowskiego w Żabikowie. Podobnie ukierunkowane są teoretyczne rozważania<br />
Pawła, który obejmując temat szerzej, bada wpływ dramatycznych wydarzeń<br />
XX wieku na sztukę*4 . <br />
<br />
Aspekt historyczny ujawnia się również w zwycięskiej pracy Pawła Garusa,<br />
absolwenta Architektury i Urbanistyki. Jego „Pawilon Wody” nawiązuje <br />
do przeszłości poznańskiego Zakola Chwaliszewskiego, które<br />
do lat 60- tych XX wieku było związane z wodą. Koncepcja pawilonu<br />
wyszczególnia dwie integralne części; przestrzeń wystawienniczą oraz <br />
most pieszy łączący ze sobą lewobrzeżną część Poznania <br />
z dawną „Wyspą Chwaliszewską”. Podobne zainteresowanie Poznaniem<br />
wykazuje Sylwia Taciak, absolwentka Architektury Wnętrz, która postuluje<br />
o wizualne uporządkowanie miasta. Jej koncepcja wydziela 20 „dziedzin” *5, <br />
dla których autorka zaprojektowała znaki przestrzenne, mające tworzyć formę<br />
spójnej identyfikacji wizualnej. Oprócz wspólnych obszarów tematycznych,<br />
acz potraktowanych niebywale różnie, pojawiło się mniej sztampowe motto prac. <br />
Odwołuję się tu do intrygującego „Kompendium wiedzy o zaroście” autorstwa <br />
Aleksandry Płocińskiej, przedstawicielki Komunikacji Wizualnej. <br />
Frywolna forma ilustrowanej książki dla dorosłych została tu poparta rzetelnym <br />
zgłębieniem tematu. Nurtujący jest również fakt wykorzystania, <br />
przez Natalię Wiśniewską*6 oraz Tobiasa Winterhagena*7 , tych samych środków wyrazu, <br />
przy jakże różnych tematach prac. Obydwoje odwołali się bowiem do metody <br />
preparowania, podkreślając badawczy charakter ich artystycznych poszukiwań.<br />
<br />
Wyjście, w kontekście konkursów, dalej; poza poznańskie „podwórko”, <br />
okazuje się wręcz niemożliwe. Ogólnopolski konkurs Samsung Art Master, <br />
został bowiem w tym roku niemalże całkowicie zdominowany <br />
przez poznańskich studentów i absolwentów. Z łącznie sześciu jego Laureatów<br />
(trzech równorzędnych zwycięzców oraz trzech wyróżnionych), czterech,<br />
to przedstawiciele poznańskiej uczelni. Co więcej, do wystawy, w ramach<br />
dodatkowego wyróżnienia, zaproszono czterech kolejnych, również poznańskich<br />
młodych adeptów sztuki. Wynik ten jest niewątpliwym sukcesem. Tym bardziej,<br />
że w jury konkursu zasiadają wybitne osobowości*8 , potencjalnie gwarantujące<br />
wysoki poziom i prestiżowy jego charakter. <br />
<br />
W całej tej euforii zwycięstwa zastanawia jednak fakt dominacji<br />
jednego niemal środka wyrazu, jaki został użyty w wyróżnionych pracach. <br />
Niemal wszystkie „poznańskie” realizacje to prace video, dwie z nich to instalacje. <br />
Czy zatem nowe media stanowią domenę „poznańskiej” twórczości?<br />
<br />
I czy rzeczywiście są najbardziej wyrazistym nośnikiem artystycznym <br />
we współczesnym świecie? Odpowiedź pozostawiam widzom <br />
warszawskiej wystawy Samsung Art Master. A zarówno sobie, <br />
jak i moim „kolegom po fachu”, tym nagrodzonych, jak i <br />
bardziej achromatycznym, niczym mantrę przywołuję <br />
codzienną weryfikację siebie. W celach czysto higienicznych;<br />
aby artystyczne ego nie spuchło…</span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><i>*Używam dawnej nazwy uczelni, z racji tego, że zmiana tejże nazwy<br />
nastąpiła już po ukończeniu przeze mnie studiów.<br />
2*Podział na pedagogów i studentów przywołuję w tekście ze względów czysto formalnych. <br />
3*Absolwentka wykorzystuje autorską technikę rozpuszczania pigmentu farby<br />
drukarskiej, przy użyciu rozpuszczalnika. „Wymazywanie rzeczywistości”, <br />
opis merytoryczny pracy, Elżbieta Cios<br />
4*„Sztuka a historia. Problem pamięci wobec dramatycznych wydarzeń XX wieku”,<br />
Paweł Stepanow<br />
5*Dziedziny wyszczególnione przez autorkę to między innymi: zabytek, <br />
sztuka, sport, transport, urząd, zdrowie itp. <br />
6*Absolwentka Studiów Wieczorowych Malarstwa i Grafiki, zgłoszona <br />
przez Kolegium Rektorsko-Dziekańskie<br />
7*Przedstawiciel Katedry Intermediów.<br />
8*Członkami jury są m. in.: prof. Maria Poprzęcka oraz Anda Rottenberg.</i></span>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-12067075561389707832011-02-02T03:53:00.000-08:002011-02-02T04:06:24.750-08:00Różowa burza*<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Jestem jak najbardziej za! <br />
Za – robieniu wielkiego szumu – burzy nawet –<br />
pod tytułem Różowa Kampania. Cóż za przekornie<br />
dobrany odcień, gdyż „sprawa”, będąca udziałem <br />
4 tysięcy polek rocznie, nie przedstawia się już tak różowo.<br />
Ale zgoda; przystępnie podany problem, <br />
może stać się łatwiejszy do pokonania…</span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><i><span style="font-size: x-small;">*komentarz do artykułu "Kurs samoobrony" w: Twój Styl nr 10/243</span></i> </span></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a name='more'></a>Cieszy przy tym jak najbardziej, „różowe” spojrzenie,<br />
na niemal każdy aspekt życia kobiety. Chora na raka; to tylko przymiotnik,<br />
podmiotem jest kobieta, kochanka, matka, gospodyni, bizneswoman, laska.<br />
Stąd zasadne, iż przez pryzmat podmiotu sprawa się kręci. I nie kręci się<br />
bynajmniej automatycznie wokół retorycznego pytania: jak żyć z rakiem?<br />
Tematy takie, jak brafitting amazonek, życie po chorobie, relacja z<br />
członkami rodziny itp. , krystalizują praktyczny pryzmat, jaki komponować należy<br />
w oprawki naszych „różowych” okularów. Tylko czy aby na pewno<br />
scena różowego teatru została całkowicie odsłonięta?<br />
Czy nie powiewa na niej tiulowa zasłona tabu?<br />
<br />
Wątpliwości takie zrodziły się przy lekturze artykułu<br />
Kurs samoobrony zamieszczonym w Twoim Stylu (nr 10/243).<br />
Nie razi mnie bynajmniej jego treść (słusznie i praktycznie ukierunkowana<br />
na problem wizażu amazonki), lecz nieadekwatna oprawa graficzna.<br />
Jestem zdrową kobietą, a nie trudno mi empatycznie wyobrazić sobie,<br />
co czuje amazonka (która jest potencjalną czytelniczką wspomnianego artykułu)<br />
oglądając kształtne piersi długowłosych modelek „ilustrujące” tekst.<br />
Czyż nie byłoby wskazane zaprezentować, opiewane w artykule kosmetyki,<br />
w formie fotograficznych portretów amazonek; ukazać piękny profil<br />
twarzy zwieńczony owalem kształtnej łysej głowy?<br />
Wszak to nie chora na raka, <br />
lecz przede wszystkim kobieta,<br />
piękno, modelka… </span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKrXSS99bD7IcXrqWtn2w7F_YIVIh36SWnQ0BGBoGs5DgK0oi6mmUzHQqWubshnLeBJzocKZOUCoOqeFoNo2ywxpVkqzauKG29WDqBkj7ncI3d5ejmJO0KJVUZdPv92TlkvXqdkfkWfIs/s1600/Top.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKrXSS99bD7IcXrqWtn2w7F_YIVIh36SWnQ0BGBoGs5DgK0oi6mmUzHQqWubshnLeBJzocKZOUCoOqeFoNo2ywxpVkqzauKG29WDqBkj7ncI3d5ejmJO0KJVUZdPv92TlkvXqdkfkWfIs/s1600/Top.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgd6BPU8LYetzpnyBF-xXY-myytXy29EQMKEwGcMggyVc1ImIu4-T4t4NuJx_DLVuM65NKV45lwLolL00knjhbyPKARyJMCQn5iPuTfo9obhmIgy3YfE06_GA-BZqATkZHhk-1zliPKJso/s1600/Top2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgd6BPU8LYetzpnyBF-xXY-myytXy29EQMKEwGcMggyVc1ImIu4-T4t4NuJx_DLVuM65NKV45lwLolL00knjhbyPKARyJMCQn5iPuTfo9obhmIgy3YfE06_GA-BZqATkZHhk-1zliPKJso/s1600/Top2.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgd6BPU8LYetzpnyBF-xXY-myytXy29EQMKEwGcMggyVc1ImIu4-T4t4NuJx_DLVuM65NKV45lwLolL00knjhbyPKARyJMCQn5iPuTfo9obhmIgy3YfE06_GA-BZqATkZHhk-1zliPKJso/s1600/Top2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-62287712836230707312011-02-02T03:50:00.000-08:002011-02-02T03:51:10.030-08:00Niezaspokojony apetyt (Mediations Biennale 2010)<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"> Zdawać by się mogło, iż współczesne artystyczne mediacje<br />
mogą się odbywać wyłącznie w polu video-kreacji.<br />
Monitor, projektor, telewizor to główne emblematy <br />
tegorocznego Biennale. </span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><a name='more'></a>Nie – nie jestem przeciwnikiem<br />
tego środka wyrazu. Sprzeciwiam się jedynie jego wykorzystaniu<br />
w formule 2w1; monitor, prócz medium, zdaje się<br />
być niejednokrotnie koncepcją pracy. <br />
Czyli de facto tej koncepcji po prostu brak. <br />
Wśród migających w przestrzeniach galerii video-obrazów, <br />
moje oko, przez sito pamięci, wyselekcjonowało te z największą<br />
rozdzielczością artystyczna. Pani w kasie biletowej <br />
wprowadziła mnie w błąd wręczając mi mapkę z lokalizacją <br />
wszystkich „dzieł sztuki” prezentowanych<br />
w ramach biennale, otóż większość okazała się blefem. <br />
A druga Pani pilnująca wystawy, w cudownej nieświadomości,<br />
dobitnie wyraziła swoją opinię o „sztuce”,<br />
kładąc na ulotkę „wystawową” ciastko i kubek kawy…<br />
Widać, apetyt nie został zaspokojony…</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOhjZtevld9B8a9cjyJ5sh8s1xaApzO6HeWF3qe5fn9BKs_0VE4ySeyYDSlGlpc5G1Mk-XyQE8Md7ztpNw5AclAfYjMocMRzVOluvUTEEfCTHnliOHyIj7br0zlbCzbQ6r7rK_dQye5w8/s1600/DSC01232.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOhjZtevld9B8a9cjyJ5sh8s1xaApzO6HeWF3qe5fn9BKs_0VE4ySeyYDSlGlpc5G1Mk-XyQE8Md7ztpNw5AclAfYjMocMRzVOluvUTEEfCTHnliOHyIj7br0zlbCzbQ6r7rK_dQye5w8/s320/DSC01232.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJukHFdHTULey05aGtCH0H4VHjM8bbByGrZxOJGfSrMI-trglqiLWtcsuC0JfOUCnUkUpn6ss1LLupbedv3qSnIF2nV7PY01cJzeykj0ejjuje2u7nuDvF56_STEk-zvJh8yQi4eHU8KM/s1600/rury3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_eNAlDzqbU_M/TUlCgHZtVbI/AAAAAAAAAY0/KhK08JwsKDk/s1600/m.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2524127410242170553.post-20876722299096482362011-02-02T03:36:00.000-08:002011-02-07T01:30:48.945-08:00Fotograficzna schizofrenia*<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><b>Jedno medium - wiele wątków. Fotograficzne poszukiwanie tożsamości <br />
to propozycja galerii Art Stations, która w czwartek otwiera wystawę zdjęć<br />
z kolekcji Grażyny Kulczyk. </b></span><big><big><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"></span></big></big><br />
<big><big><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><br />
<span style="font-size: x-small;"><i>*artykuł publikowany w Gazecie Wyborczej (28.01.2011)</i></span></span></big></big><br />
<big><big><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i><a name='more'></a> </i></span><br />
Robić coś prymitywnego, uparcie wykonywać prostą, łatwą i oczywistą pracę<br />
- to sposób Thomasa Hirschhorna na tworzenie dzieł sztuki z odpadów <br />
świata współczesnej konsumpcji. Jego kolaże są zawieszone między prawdą<br />
a fikcją, a użyte wycinki rzeczywistości to jednocześnie elementy<br />
budujące tożsamość współczesnego człowieka. Na wystawie można<br />
je oglądać w pojedynczej pracy artysty zatytułowanej "Celebrex". <br />
Znacznie obszerniej pokazana jest twórczość jednego z najważniejszych <br />
przedstawicieli współczesnej sztuki chińskiej. Zhang Huan, bo o nim mowa,<br />
próbuje wymazywać tożsamość człowieka (cykl "Shanghai Family Tree"). <br />
A w pracy "Foam" wypluwa swoją rodzinę z ust. W obydwu cyklach artysta<br />
nawiązuje do przeznaczenia jako siły kształtującej naszą tożsamość.<br />
<br />
Oprócz prac wymienionych twórców na wystawie pokazane są prace<br />
Macieja Osiki, Katarzyny Górnej, Loretty Lux, Zofii Kulik, Michaela Najjara <br />
czy Jerzego Lewczyńskiego. Taka plejada artystów z pewnością buduje<br />
prestiż wystawy, a ich różnorodność kulturowa pozwala spojrzeć na problem<br />
tożsamości z wielu perspektyw. Osika przebrany za kobietę pyta o granice płci.<br />
Górna sprowadza Matkę Boską na ziemię. Kuzyszyn wychodzi z siebie:<br />
bada granice ciała i tego, co poza nim. Najjar skupia się na mózgu człowieka<br />
jako portrecie jego osobowości. A Kulik bierze wszystkie części swojego ciała<br />
i bawi się nimi jak puzzlami. Pojawia się też tęsknota za niewinnością i <br />
beztroską usilnie poszukiwana przez Lux w dziecięcym wizerunku.<br />
Podobnie wraca do przeszłości Lewczyński: fotografia to dla niego wehikuł czasu,<br />
przez który bada nieodgadnione ludzkie losy.<br />
<br />
Choć wszyscy mówią językiem fotografii, to zdjęcie zdjęciu nierówne. <br />
Wystawa pokazuje wachlarz technik, jakimi posługują się artyści w<br />
obrębie fotografii. Jest kolaż, fotomontaż, fotografia czarno-biała<br />
i cyfrowa oraz różnego rodzaju eksperymenty technologiczne. <br />
To wszystko można oglądać pod hasłem "Tożsamość" do 16 marca.<br />
<br />
Wystawa fotografii "Tożsamość", Art Stations, wernisaż - czwartek, 3 lutego, godz. 19.</span></big></big><br />
<big><big><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"> </span></big></big><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8_eAuNfayv9RTrBHyDR0tOhXdR_ogBAahbtRL30SV-cS8QertZpFxFyIBwgLDvM334LSbSYl_N44cbJ8OIHSUdIsa6nhLSm0XuT55FBdOKU0OH_5Kp3wj3CV2vxkyL4fBO_Qe8DAFtno/s1600/fotograficzna+schizofrenia.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8_eAuNfayv9RTrBHyDR0tOhXdR_ogBAahbtRL30SV-cS8QertZpFxFyIBwgLDvM334LSbSYl_N44cbJ8OIHSUdIsa6nhLSm0XuT55FBdOKU0OH_5Kp3wj3CV2vxkyL4fBO_Qe8DAFtno/s320/fotograficzna+schizofrenia.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><td class="tr-caption" style="text-align: center;">skan artykułu</td></tr>
</tbody></table><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlNZaolZkPTYdlt4_9rnMVJZxzOkGnDwSxLxp3CAjAvU_fEcvgtgHoiARM8hda2ztytXz9zpUoRDWHaEtPNNqHQioRjkRbUqwBOXcrnoIXDq6wAEp0mjJFHYl2i77WL980QopQ4KT1O3A/s1600/ZOFIA+KULIK_Wspanialosc+Siebie5_2007_+dzieki+uprzejmosci+artystki.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlNZaolZkPTYdlt4_9rnMVJZxzOkGnDwSxLxp3CAjAvU_fEcvgtgHoiARM8hda2ztytXz9zpUoRDWHaEtPNNqHQioRjkRbUqwBOXcrnoIXDq6wAEp0mjJFHYl2i77WL980QopQ4KT1O3A/s320/ZOFIA+KULIK_Wspanialosc+Siebie5_2007_+dzieki+uprzejmosci+artystki.jpg" width="231" /></a></td></tr>
<tr style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><td class="tr-caption" style="text-align: center;">"Wspaniałość siebie" Zofia Kulik</td></tr>
</tbody></table><big><big><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"> </span> <br />
</big></big>Asiokhttp://www.blogger.com/profile/14790533338270191023noreply@blogger.com